Waarom hebben mensen het vaak voor ‘autistische personages’ die eigenlijk gewoon een deel van het verhaal zijn, terwijl ze autistische personen zelden voor vol nemen en vaak vergelijken met fictieve personages die geenszins autistisch zijn? Een voorbeeld is de recente versie van Wednesday Addams, die autistisch zou zijn. In deze blog schrijf ik mijn eigen gedacht neer over deze neiging en probeer te kijken wat we (niet) kunnen leren van het personage, als ze in levende lijve onder ons zou leven.
Nummer dertig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over wat er de voorbije jaren veranderd is in mijn sociale omgang. Over wat ik nooit meer hoop mee te maken. Hoe belangrijk de mening van anderen is in beslissingen die ik neem. Of ik gemakkelijk een confrontatie aanga. Waar ik het liefst ben, of ik momenteel op een berg of in een dal zit, of ik voldoende aandacht krijg van vrouwen en waarin ik verschil van mijn moeder.
Soaps inspireren mensen soms … tot discussies op fora, tot het herkennen van autisme in bepaalde personages, en tot het uiten van soms kwetsende woorden. Ze vergeten wel eens dat het fictieve personages zijn, en dat mensen met autisme ook mensen zijn. In deze blog ga ik daar dieper op in.
Citaat van Erik Nieuwenhuis in Ben (Thomas Rap, 2016) over hoe bepaalde mensen zonder autisme die ontdaan zijn van gevoel denken dat een klassiek autist zich voelt.
“Wanneer Nico aan Rudy voorstelt om een biertje te gaan drinken van zijn vriend Ludovic, dan is dat exact wat Rudy doet: een biertje drinken. Waardoor hij na 30 seconden het café al weer verlaat. Als dat niet typisch autistisch is, dan weten we het ook niet meer. En Marsman (een televisiereeks op Eén van Matthias Sercu) zit vol van dit soort voorbeelden. – Peter Vermeulen (tijdschrift Autisme Centraal)
Tistje 