Een beetje gênant misschien maar ik ben, nou ja, was, ik was altijd nogal een gevoelsmens. Hartstochten weet je wel. Huilen om romantische komedies. Ontroering bij het kijken naar een vogelnest. Verheugen, beleven … voelen. Dat is allemaal weg. Sinds ik in deze machine zit, weet ik hoe een klassiek autist tegen de wereld aan kijkt. Niet zo’n ramp als je niet weet wat je mist. Maar ik weet het wel, aan mijn geheugen mankeert nog steeds niet. Wat ik zeggen wou: dat moet voor jullie toch wel interessant zijn om uit te zoeken. Als je gelijk hebt met die singulariteit, dan komt het wel goed met die denkende computers. Maar een computer met gevoel, dat zou toch … helemaal de shit zijn.

Erik Nieuwenhuis in Ben (Thomas Rap, 2016)