Er is weinig dat ik erg vind. Zeker niet als het op de televisie, op de radio of in de krant verschijnt. Laat staan wanneer het op het internet verschijnt. Toch niet als het over actualiteit gaat. Niet dat ik er onbewogen bij blijf, maar als ik onrustig wordt is het toch eerder van de reactie dan van de actie. Van die laatste heb ik namelijk alleen informatie via beeld, geluid en horen spreken. Ik was er niet bij en waar ik niet bij was, daar kan ik niets mee. Toch niet als het over actualiteit gaat. Ik raak meer bewogen over de werkelijkheid, de kleine verhalen, een gebeurtenis op straat, een onverwacht moment van menselijkheid.
Luke Jackson in Sex, Drugs and Asperger’s Syndrome (ASD): A User Guide to Adulthood (Jessica Kingsley Publishers, 2016) over de valkuil waarin sommige mensen met autisme intrappen: zichzelf beter voelen of denken dat problemen slechts zouden bestaan door de perceptie van anderen.
Hans Asperger in zijn ‘Heilpädogogik: Einführung in die psychopathologie des kindes’ uit 1968 over de diverse mogelijkheden van mensen (hier: kinderen) met autisme.
Schrijfster en journaliste Corine Koole publiceert in ‘Lust en liefde’ wekelijks interviews in De Morgen en de Volkskrant. Dit keer komt Antoine (70), gescheiden vader met autisme, aan het woord met zijn relationeel dramatisch leven. In deze blog geef ik een persoonlijke lezing van dit interview.
Fragment van Jennifer O’Toole in Sisterhood of the spectrum (Jessica Kingsley Publishers, 2015) (eigen, vrije vertaling) over het constant overdenken en onderdenken van meisjes met autisme en wat er gebeurt als er geen tijd is om te denken.
Citaat van Lorna Wing gebruikt in een voordracht van Peter Vermeulen (Autisme Centraal) in het kader van een realistische visie op mogelijkheden en beperkingen van mensen met autisme.
Deze wereld is er een waarvan ik de regels maar niet onder de knie krijgt, zegt Marlies Hübner, blogster, vrouw en persoon met autisme in het Hamburger Abendblatt naar aanleiding van een interview over haar boek ‘Verstörungstheorieën’. Ze heeft het over communicatie en de leugenachtigheid van mensen zonder autisme, stereotypes rond autisme, en de hypothetische gesprekken die in haar hoofd spelen telkens ze nieuwe mensen zal ontmoeten. En hoewel autisme zwaar weegt, en geen voordelen heeft, is het volgens haar niet het einde wereld. Je kan er zelfs relatief goed mee leren leven.
In deze vijfde aflevering van 1000 vragen aan jezelf opnieuw 10 vragen over mijn favoriete ruimte in huis, of ik goed was op school, welk cijfer ik aan mijn gezicht zou geven, hoe laat ik opsta, wanneer ik voor het laatst een huisdier heb geaaid en wanneer ik op mijn best ben.
Tistje 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.