Wat zou ik mensen met verdriet of lijden op of naast sociale media kunnen wensen, anders dan sterkte? Wat ik tegenover al dat verdriet, die ellende en dat onrecht kan plaatsen, is voor mij steeds vaker een raadsel. Er niet op letten, het sceptisch benaderen of hen erop wijzen dat ze niets tekort hebben en zelfs dankbaar moeten zijn, dat kan ik gewoonweg niet. Ik mag dan wel verlegen, discreet, weinig spraakzaam of cocooning zijn, maar allerminst ongevoelig of maatschappelijk onverschillig.
Nummer 71 in de reeks 1000 vragen aan jezelf met vragen als hoe belangrijk zijn eerste indrukken voor jou? welke drie locaties zouden het belangrijkst zijn mocht je leven verfilmd worden? Welke criteria heb je om contacten toe te laten in je sociale media? Wat kan je vandaag nog veranderen? Hoe intelligent ben je? Welk antwoord heeft je het meest verrast in je leven tot nu toe? In wie heb je een blind vertrouwen? Wat had je nooit gedacht van jezelf dat je zou kunnen? Wat voelt als een warm bad? Wanneer heb je voor het laatst een dag aan het strand doorgebracht?
Het geheim van een succesvolle autismeblog, schreef een blogger ooit, ietwat cynisch, is het te hebben over de overlap tussen autisme, asperger en een narcistische persoonlijkheid (NPS). Naar die overlap, het grensgebied of het samen bestaan van beiden lijkt er, als ik de vragen in mijn mailbox bekijk, behoorlijk wat interesse. In deze blog zet ik enkele gedachten rond deze vragen op een rij, maar heb ik het antwoord niet gevonden.
Een overzichtje van de veertig meest aangeklikte en becommentarieerde tweets van het twitteraccount van @tistje01 van de afgelopen tweeënhalf jaar.
De mogelijkheid om elkaar te kunnen ontmoeten zoals we zijn, zonder storende invloeden, dat zou de essentie zijn van sociale omgang. Dat kan bijvoorbeeld online, via sociale media. Toch zijn er heel wat mensen die minstens bezorgd zijn, ook als ouder of hulpverlener van mensen met autisme. In dit artikel ga ik in op die bezorgdheden, waarom er een parallel bestaat met omgaan met seksualiteit, welke oplossing(en) ik zelf adviseer en wat beter kan vermeden worden. Vanuit eigen ervaringen en vanuit gesprekken erover, met mensen uit diverse invalshoeken.
Het blogjaar is voorbij en dus dient er zich een jaaroverzichtje aan. Dit jaar blijft het beperkt tot een infographic. Tistje is dit jaar 30% gegroeid, en dankt de ruim 230 duizend bezoekers die hier kwamen rond snuisteren. Op 100 mensen zijn daarvan 7,9 Nederlandse vrouw tussen 35 en 45 jaar. De meest gezochte thema’s zijn samen leven (relaties in liefde, werk, vrije tijd, op school), talenten (sterkten, mogelijkheden, …), gevoelens (o.a. depressie, suïcide, euthanasie) en vrouw (omgaan met vrouwen, als vrouw autisme herkennen bij mannen …)
Het mag niet meer verbazen dat een goede huisarts vinden steeds moeilijker wordt. Dat blijkt niet alleen uit artikels als ‘Waarom u zo lang moet wachten bij de dokter’, uit statistieken over gebieden zonder huisarts, of uit bordjes ‘Deze praktijk heeft een patiëntenstop’. Ook op mijn mail gaat er geen dag voorbij of er is wel iemand die, al dan wanhopig, vraagt naar een goede huisarts (of andere hulpverlener) vraagt. U vraagt zich wellicht meteen af wat een goede huisarts volgens die mensen dan wel mag zijn. In deze mail ga ik daarop in, en op mijn eigen ervaringen. Tot slot benoem ik drie evoluties in contacten met mijn huisarts en andere hulpverleners die ik zelf als positief ervaar.
Enkele dagen terug stuurt Lente (19) me een berichtje: “Beste Tistje, ik ben al een tijdje bezig met de gedachte om een blog rond autisme te maken. Mijn thuisbegeleidster heeft mij naar u doorverwezen. Ze zegt dat u daar sterker in bent dan zij. Misschien hebt u voor mij enkele tips. Liefst niet te moeilijk, het is niet omdat ik autisme heb dat ik alles weet van internet en computers hé.” In deze blog heb ik geprobeerd mijn ervaring tot nu toe in tien tips te verwoorden, die hopelijk ook andere mensen kunnen inspireren.
