Throw momma from the train. Op dat gespreksonderwerp, een film met Danny De Vito & Billy Crystal uit 1987, kwamen een kennis en ik tijdens een gesprekje op de trein naar het congres van de Vlaamse Vereniging Autisme. We waren in een nostalgische bui, en mijmerden over vroeger. Over het beeld dat we hadden over de moeders van andere autisten, een beeld dat later gelukkig is bijgesteld.
Verslag van een zomers uitstapje naar de Harry Potter Exhibition, met de trein en de metro, een heel avontuur, met de nodige spanning, maar niettemin een geslaagde dag.
Zo moet het vroeger zijn geweest, op bezoek gaan bij iemand in de tijd dat fotoprofielen en videochat nog niet bestonden. In deze blog vertel ik mijn reis naar een stad op bezoek bij iemand met wie ik alleen getelefoneerd en gemaild heb. Met in mijn rugzak het boek Odysseus, maar zonder een omzwerving van twintig jaar.
Parai Daiza is een gesloten tuin voor wie niet perfect van lijf en leden is. Een park dat volop in evolutie is en in geen geval met andere dieren – of natuurparken vergeleken kan worden. Vrij ontoegankelijk, slecht bereikbaar met het openbaar vervoer, niet vriendelijk, educatief povertjes en prijzig … we hebben ons bezoek dan ook, met barstende hoofdpijn, met de helft ingekort.
Wanneer ik aankom in de oude spoorwegkathedraal Antwerpen Centraal, overweldigt alles weer als nooit te voren. Studenten fotografie zijn op zoek naar vergane glorie. Toeristen proberen die paar laatste momenten van hun reis vast te leggen. Ook mijn herinneringen aan vroeger komen op. Toen ik als kind hier aankwam om mijn familie te bezoeken. Of, iets minder lang geleden, betraand afscheid nam van mijn eerste lief, een Antwerpse schone. Op weg naar een happening Nu ben ik op weg naar een ‘happening’. Een ‘screening’ van de gebruiksvriendelijkheid van ‘De Statie’.… Read more De onzichtbare drempel →
Tistje 