In onze samenleving worden we vaak verleid om iets te vergeten te vertellen over onszelf. Zeker als het gaat om iets over onze kwetsbare kant te vertellen. Ik worstel er vaak mee of dat mij geen parten speelt als het gaat om vertellen over mijn autismebeleving voor een publiek of erover te schrijven op deze blog. In deze bijdrage ga ik daar dieper op in.
Ik lijd aan overschatting. Het is misschien niet zo ‘bon ton’ om het te zeggen, maar het is zo. Waar mensen mij het meest in overschatten is mijn vergevingsgezindheid. Hoe dat zit, en hoe ik met ‘vergeven’ om ga, in een poging vrij te ademen probeer ik in deze korte tekst uiteen te zetten.
Vandaag lijkt het of ik een deel van mijn dag ben vergeten op te slaan, of per ongeluk heb gewist, dat kan ook. In elk geval heb ik toch de eer van onze gastvrije stad enigszins gered. En dat op een koude dag. Hoe dat komt, leest u in deze blog. Waar de schrijver Peter Verhelst ook een rol in speelt.
Nummer negenentwintig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over het verzinnen van doemscenario’s en uitstelgedrag, of ik dieren net zo belangrijk vind als mensen, welke Olympische sport ik zou willen uitoefenen mocht ik kunnen uitkomen. Over hoe de meest onvergetelijke dag eruit zag/ziet, wie of wat ik zou redden uit een brandende woning, en naar waar ik zou verhuizen mocht ik naar het buitenland kunnen. Over wat mijn beste keuze tot nu toe was, wie ik het meest bewonder en of ik mensen gemakkelijk vergeef.
Kunnen mensen met autisme liegen? Of is het vooral overmatig gebruik van fantasie en zelfzuchtig? Of toch eerder verkeerde interpretatie en contextblindheid die onterecht liegen wordt genoemd? En wat over de maatschappelijke leugen? In deze blog een poging om autisme en liegen te bespreken. Met een poll.
Tistje 