In onze wereld van dooddoeners en schijnbare vanzelfsprekendheden ervaar ik tal van momenten waarop sociale signalen vaak niet zijn wat ze lijken, en grenzen flinterdun zijn. In deze blog ga ik in op de grens tussen vriendschappelijke glimlach en geflirt.
Vroeger ervoer ik veel frustratie om ik van alles en nog wat verloor en niet meer terugvond. Tegenwoordig gebruik ik trackers en airtags. In bepaalde mate heeft dit geholpen, maar toch is mijn frustratie niet helemaal opgelost. In deze blog vertel ik waarom.
Waarom ik de voorbije vijftien jaar vooral de bedoeling van mens-zijn en de context van een autismediagnose, oplossingen vinden om beter contact te maken, soms te weinig zie genoemd worden.
Bespreking van een onderzoeksartikel van de Amerikaanse University of California die autistische volwassenen (18-35) bevroeg over wat hen gelukkig en ongelukkig maakt. Met ter afsluiting enkele persoonlijke kritieken
Hilde, niet-autistische moeder van drie zoons, stuurt me deze vraag: “moeder van drie zonen, waarvan de middelste autistisch is, mij dat ze voor een moeilijke beslissing staat. ‘Onze middelste zoon, Joeri, wordt binnenkort jarig. Hij wil graag een verjaardagsfeestje en hij zal een aantal klasgenootjes en vriendjes uitnodigen. Toch is hij over één ding zeer duidelijk: het andere autistische klasgenootje, Yarne, wil hij niet uitnodigen. Toch zijn Yarne’s moeder en ik dikke vriendinnen. Welke suggesties heb je voor een oplossing die min of meer iedereen tevreden stelt?’ Ik probeer vanuit eigen ervaring een genuanceerde oplossing te brengen.
Marjorie denkt dat haar beste vriendin autistisch is maar ze durft het haar niet te zeggen. Ze vraagt of ik daar een idee over heb. Ik probeer vanuit eigen ervaringen en genuanceerd mijn visie neer te schrijven in deze blog.
Jessica, een achttienjarige jonge vrouw die net een diagnose autisme heeft, mail me met de vraag wat voor mij precies vriendschap is, hoe je precies vrienden maakt en hoeveel vrienden ik heb. Ze heeft zelf heel weinig vrienden maar wil er graag hebben. Als ze dat laat weten aan anderen, reageren die heel raar op, vind ze. ‘Ze zeggen dat ze mijn vrienden zijn. Of ik krijg berichtjes van rare jongens of mannen die volgens mij helemaal niet weten wat vriendschap is. Ik vind het moeilijk en vraag me af hoe je als oudere persoon, zoals jij, vrienden maakt en omgaat met vriendschap.’ Ik probeer genuanceerd, vanuit eigen ervaring en kennis, op haar vraag te antwoorden met deze blog.
Deze week lijkt het wel een tsunami van vragen over gebroken harten en verbroken vriendschappen in mijn mailbox. Zo vraagt Nadia of autistische mensen nog terug komen op een beslissing? Zoals bijvoorbeeld iemand nog een tweede kans geven. ‘Blijven autistische mensen altijd bij hun standpunt, is het eens beslist definitief of bestaat de kans dat ze beseffen dat ze fout zijn?’ Deze vraag probeer ik met zin voor nuance en vanuit persoonlijke ervaringen te beantwoorden.
Tistje 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.