
Een foto waar je jezelf niet op herkent … autisme en beelden
Een impressie van een zondagmiddag, en de vreemde kloof die ik ervaar tussen foto’s en film en werkelijke belevenis
Een impressie van een zondagmiddag, en de vreemde kloof die ik ervaar tussen foto’s en film en werkelijke belevenis
Het gevoel (niet) welkom te zijn in een sociale omgeving, wat doet dat met je, vroeg iemand me onlangs in een gesprek. Ik dacht er vanmorgen aan terug toen ik een foto trok onderweg op mijn dagelijkse wandeling. In deze blog probeer ik te beschrijven wat er zoal bepaalt of ik me welkom voel of niet, en waarom dat soms ook aan mij ligt.
Jasper Wagteveld man met autisme, in Autismespectrum interdisciplinair basisboek / H. Geurts, B. Sizoo en I. Noens (Bohn Stafleu van Loghum, 2018) over metacommunicatie en het vinden van het volledige plaatje.
Jo (45) stelt me via mail deze vraag: Heeft u als autistische schrijver een muze? Kan u me uitleggen hoe dat in zijn werk gaat als je autisme hebt? Jo is zelf beeldende kunstenaar en is naar eigen zeggen door het leven met autisme gefascineerd, meer specifiek de pure originaliteit die eruit voortkomt. In deze blog probeer ik aan Jo een antwoord te geven.
Het is onvermijdelijk dat niet iedereen mee is met wie we zelf aan het worden zijn, wat we doen, hoe onze gedachten en gevoelens evolueren. Ook wij zijn niet volledig mee met hoe anderen evolueren. Blog over wat er gebeurt als je niet meer bent wie je verondersteld was te zijn.
De reis begint. Zo heet dit beeld dat ik ergens vond op het internet. Het toont een jongen op een zolderkamer. Met warme trui en wandelschoenen. Geknield voor wat een magisch kader of een poort tot een andere wereld lijkt. In deze blog enkele observaties bij het beeld.
Ik heb ooit een gesprek aan een dinertafel gehad dat als volgt ging: (man die ik net had ontmoet): ‘Zo, dus jij bent schrijver? Dan ben je vast een autist.’ (Ik): ‘Eh …’ (Man die ik net had ontmoet, nu met een grote grijns): ‘Jaaa, zie je wel, echt zo’n autistje. Jij weet vast precies wat voor schoenen mijn buurman aan heeft. Dat heb jij meteen gezien.‘ (Ik): ‘Nou …’ (Man die ik net had ontmoet en die ik nu al behoorlijk graag wilde wurgen): ‘Kom op, zeg dan wat voor soort schoenen het zijn!… Read more ‘Jij bent vast een autist!’ →
Wellicht omdat het bestaan van een fotografisch geheugen niet erg wetenschappelijk onderbouwd is, ben ik geneigd mijn gave met het begrip ‘hypermnesie’ te beschrijven. Het is iets waar ik tot op heden slechts terloops melding van heb gemaakt, gewoon omdat het een bescheiden rol in mijn leven speelt. Het is een kunstje, zoals een ander leuk kan jongleren of schilderen. Ik ben geen wonderkind, maar ik kon makkelijk leren. Het was gewoon heel handig. Bij het mondeling examen Nederlands, toen ik vooral magisch-realistische romans op mijn boekenlijst had gezet, kreeg… Read more ‘Vergeleken met Raymond Babbitt was ik een kleuter’ →
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.