De reis begint. Zo heet dit beeld dat ik ergens vond op het internet. Het toont een jongen op een zolderkamer. Met warme trui en wandelschoenen. Geknield voor wat een magisch kader of een poort tot een andere wereld lijkt.

De jongen heeft het misschien net ontdekt. Van onder de spinnenwebben, de restanten van een opgedolven wrak van een wrak dat ooit nog meevoer met de Vliegende Hollander en de kooien achterin. Ontfutseld aan het skelet dat ooit educatief materiaal was van de vader van de jongen, maar nu, met de introductie van de nieuwe technologieën, op zolder staat stof te happen.  Al zijn er nog tal van andere verklaringen, zoals de jongen die het kader zelf heeft geschapen, uit zijn verbeelding, met een paar spreuken uit een van de dikke boeken in het veel te wankele rek. Of zoals de vader die op zoek was op zolder, op het kader stootte,  een oude pot met vreemd stof liet vallen, en voor hij het wist weer een kleine jongen was. Alleen de poes op de achtergrond zou het kunnen zeggen.

De jongen lijkt te aarzelen. Het kader biedt een wereld die zo verschil is als maar kan zijn met deze waarin hij woont. Waar hij in duisternis leeft, met hier en daar een ster, oude muziek en schaars licht ziet hij aan de andere kant een lentefris landschap, een weg door de velden, in de verte een berg met beekjes die langs de flanken om ter hardst neervallen, en hier en daar een rots. Zowel verleidelijk als angstaanjagend anders.

Hij lijkt ook bedachtzaam, eerder op zijn hoede, wantrouwig … Enerzijds droomt hij al lang van andere landschappen. Tot een gat in de nacht, bij het zwakker wordend licht van kaars en olielamp, tekent hij vreemde dingen (slangen, bergen, zebra’s, kijkt op de wereldbol, leest dikke boeken en praat met Homerus, over Odysseus misschien

De blinde Griekse bard had hem in elk geval gewaarschuwd voor dit kader, maar ook goede tips gegeven. Als je eenmaal op reis bent, kan het wel even duren. Je kan gerust twintig jaar van huis zijn, en dan nog eens zoveel. Zorg er dus voor dat je altijd terug kan naar je zolderkamer. Neem een warme trui mee, zorg voor een stevige broek en stevige bottines. Neem ook een stevig maar kort zwaard mee en een kluwen wol mee. En een rugzak met wat je nodig hebt om te overleven. Je zal natuurlijk ook verleidingen moeten weerstaan, bijvoorbeeld om ergens te blijven zitten, en je dynamiek verliezen. Of een beest tegenkomen in een labyrint. 

Anderzijds had zijn leraar geschiedenis hem niet verteld dat hij niet mag luisteren naar dat gepraat van dat bustes. Al kop en geen poten, veel bla bla en weinig boem boem, zeker als het klassieke dichters zijn. Ga, zie en overwin … dat was mijnheer De Naeyer zijn slogan.

Anderzijds twijfelt hij toch. In zijn ene hand heeft hij een zwaard, in de andere een bol van het touw dat hij stevig heeft vastgebonden aan een stevige stutting. Hij heeft Klein Duimpje gelezen en vertrouwt dus keitjes of stukjes brood. Ook de poes blijft zover mogelijk van het kader, en spitst haar oren. Als je goed luistert, hoor je haar zelfs zachtjes miauwen naar het licht.

Wat hij uiteindelijk beslist heeft, zal niemand echt weten. Ook al vind het beeld een mooie illustratie van de kracht van verbeelding, het verlangen om grote reizen te maken maar toch graag blijven waar ik, waar we zijn geworpen.