Ik heb ooit een gesprek aan een dinertafel gehad dat als volgt ging: (man die ik net had ontmoet): ‘Zo, dus jij bent schrijver? Dan ben je vast een autist.’ (Ik): ‘Eh …’ (Man die ik net had ontmoet, nu met een grote grijns): ‘Jaaa, zie je wel, echt zo’n autistje. Jij weet vast precies wat voor schoenen mijn buurman aan heeft. Dat heb jij meteen gezien.‘ (Ik): ‘Nou …’ (Man die ik net had ontmoet en die ik nu al behoorlijk graag wilde wurgen): ‘Kom op, zeg dan wat voor soort schoenen het zijn! En niet kijken hé!’ Hier gaf ik het enige mogelijke antwoord en liep weg, voordat de man een pak kaarten op tafel uit zou strooien en vervolgens zou eisen dat ik ze binnen een halve minuut op volgorde legde.

Renske de Greef in Geen paniek: over ongemakkelijke situaties en andere feestelijkheden (Nijgh & Van Ditmar, 2013)