‘Zolang we onszelf maar graag zien’
‘Zou je graag ‘normaal’ zijn?’ ‘Wat zou je doen als je op een of andere manier normaal zou kunnen worden’.
Wel, ik gok erop dat mensen in onze nabije omgeving – onze ouders en begeleiders – op dat moment, uitzinnig van vreugde, zouden uitroepen: ‘God allemachtig, we veranderen hen direct naar normale mensen’.
Heel lang heb ook ik verlangd normaal te zijn. Leven met een handicap en ondersteuning maakt me immers zo enorm moedeloos. Vroeger dacht ik dat het beter zou zijn mocht ik het mijn leven zou kunnen beleven zoals elke andere, normale persoon.
Op dit moment zou ik echter willen blijven zoals ik ben, zelfs als er iemand een geneesmiddel ontdekte om autisme te genezen. Hoe ben ik ertoe gekomen om dit te denken? Om een lang verhaal kort te maken, ik heb ervaren dat elk mens, met of zonder handicap, zijn best moet doen om het beste ervan te maken, en door te streven naar geluk zal je uiteindelijk gelukkig worden.
Voor ons, mensen met autisme, is autisme hebben normaal, snap je – dus je kan zelfs niet zeker weten hoe jullie ‘normaal’ werkelijk is. Maar zo lang we leren om onszelf graag te zien, ben ik niet zo zeker of het überhaupt wel veel uitmaakt of we normaal of autistisch zijn.
Naoki Higashida in The Reason I Jump: the inner voice of Thirteen-Year-Old Boy with Autism (Sceptre, 2013) (bestverkopend boek Amazon.com in de categorie ‘Autisme en Asperger’) (eigen vrije vertaling)
Tistje 
Ik heb niet het idee dat ik gelukkiger zou worden door ‘normaal’ te zijn. Dat denk ik omdat ik sterk autistische trekken heb en dat vind ik eigenlijk meestal helemaal niet erg. Het is alleen lastig en frustrerend dat ‘normale’ mensen zich niet kunnen voorstellen dat er mensen zijn die anders zijn, anders denken en de wereld anders beleven en ervaren dan zij.
Dat anders zijn had ik al heel vroeg door en als kind zijnde is dat tamelijk rampzalig, maar er iets aan veranderen kun je toch niet, dat leer je door de jaren heen. Het brengt mij geregeld in moeilijkheden en dat zal altijd zo blijven, maar ik kan er niet meer zo mee zitten.
Dus nee, laat mij maar blijven zoals ik ben.
LikeLike
Ik heb jarenlang op mijn tenen gelopen. Doen wat de “normale” mensen ook doen. Zo vreselijk frustrerend om zo je best te doen, maar toch net niet te slagen. Altijd was er wel iemand die me doorhad. En thuis wist natuurlijk iedereen dat er “iets” aan de hand was.
Wat zou ik doen als er een medicijn was die me “normaal” konden doen worden? Misschien toch eens proberen? Ik weet niet eens zeker meer of ik nog “normaal” zou willen zijn. Ik doe het al 46 jaar op de autistische manier.
LikeLike