Kunnen robots goed gezelschap zijn? Het is een van de zogenaamd ‘grote vragen’ die aan bod komen op de website van de televisiezender CANVAS. Met deze blog probeer ik mijn persoonlijk antwoord in woorden om te zetten.
Als iemand me vraagt hoe ik het maak, weet ik niet goed wat te antwoorden. Daarom schreef ik er maar een tekstje over. Waar ik deze blog mee maakte. Uiteindelijk bleek het vooral over werk te gaan. Hoe ik het maak heeft voor mij vooral over werk en mijn werkproces te maken. Met aansluitend wat, wanneer, waar en waarom.
Over de aflevering van Winteruur, een programma van/met Wim Helsen, met Jean Paul van Bendegem, hoogleraar logica en wetenschapsfilosofie, uitgezonden op 13 december 2017, rond Prediker 1:8-9.
Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). Deze keer stel ik me de vraag of we elke dag moeten leven alsof het onze laatste is. De ondertitel is autisme en toekomst.
Meisjes met autisme. Sommige mensen, zelfs zij die beter zouden moeten weten (vanuit hun opleiding), denken dat het niet kan. Toch zijn er duizenden meisjes en vrouwen met autisme in Vlaanderen. De Canvas-serie ‘Girls with autism’ toont hoe Engelse meisjes met autisme (en andere beperkingen) op een kostschool leven. Als man met autisme zag ik deze documentaire.
In het programma ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ mag een centrale gast over leven en werk praten aan de hand van beeldfragmenten. Hans van Dyck, bioloog, heeft het onder andere over Temple Grandin, met een stukje uit de BBC-documentaire ‘the woman who thinks like a cow’. Hij heeft veel waardering voor haar, maar veralgemeent ook. Zoals hij zegt: ‘de duivel zit in de details’.
“Ik heb een ander leven dan ik voor mezelf gedacht had. Ik begrijp hoe het had kunnen zijn. Ik wilde slimmer zijn dan het leven en alles uitdenken. Ik heb volmaaktheid geëist. Even had ik het bijna. Alsof het leven mij voor de gek gehouden heeft. Waarom ben ik in mijn hoofd gaan wonen?” – Matthijs van der Meer in ‘De Regels van Matthijs’ (een documentaire van Marc Schmidt)
In de documentaire ‘De regels van Matthijs’ volgt regisseur Marc Schmidt zijn goede vriend Matthijs van dichtbij in zijn leven met autisme. Dit artikel is een kijkverslag met een persoonlijke interpretatie van wat ik zie.
In de documentaire brengt Schmidt sereen in beeld hoe zijn jeugdvriend Matthijs probeert orde in de chaos om hem heen te scheppen. Het contrast tussen de regels die Matthijs zelf maakt en die van de samenleving, de vertrouwensrelatie met Marc, de houding van hulpverleners en de woningmaatschappij, de zelfmoordpogingen, … allen komen aan bod in de documentaire en dit verslag. Alle partijen, ook de psychiater van Matthijs, gaven hun toestemming.
De documentaire speelt zich vooral af in het huis van Matthijs dat hij wil verbouwen (hoewel hij dat niet mag), en rond de plannen voor wat het moet worden zitten in zijn hoofd. Zijn verbouwing brengt hem meer en meer in conflict met de woningbouwvereniging die, naar Matthijs’ idee, zich niet aan de gemaakte afspraken houdt. Dit leidt tot heftige aanvaringen met vertegenwoordigers van de woningbouwvereniging maar ook met mensen die hem proberen te helpen.
Terwijl dit alles zich afspeelt geeft de documentaire ook inzicht in de unieke denkwijze van Matthijs die aan het Syndroom van Asperger lijdt. Zijn manier om dagen aan te geven is middels het 36-tallig stelsel, analoog aan de binaire/2-tallige, octale/8-tallige en hexadecimale/16-tallige stelsels.
Tegen het einde blijkt dat Matthijs niet verder kan met zijn leven en niemand hem echt kan helpen. Uiteindelijk wordt hij uit huis gezet en opgenomen in een woonvorm. Dat blijkt zijn laatste verblijfplaats..
Tistje 