Prof. dr. Roeljan Wiersema (Universiteit Gent) in ‘Er zal nooit een behandeling zijn voor autisme’ in Psyche&Brein 06/2016, over de behandelingsmogelijkheden bij autisme en bijkomende problemen.
Een blog naar aanleiding van de campagne ’30 dagen zonder klagen’, en vanuit de vaststelling dat ik in elke situatie waarin mijn ‘geluk’ ‘getest’ wordt, op een bedroevend resultaat uitkom.
Of er medicatie bestaat voor autisme, vroeg een vrouw (met autisme, liet ze weten) me enkele dagen geleden via het formulier op deze blog. Het is een vraag die ik wel meer krijg, en die ik om allerlei redenen meestal niet of heel beknopt beantwoord. Niet zozeer omdat ik geen arts ben of geen verstand zou hebben van medicatie. Welnee, ik ben zo terughoudend omdat ik het zoiets persoonlijk vind, dat mijn antwoord alleen maar (nog meer) verwarring zou kunnen zaaien. Of dat mijn woorden uiteindelijk zouden kunnen leiden tot een (potentieel) gevaarlijke situatie. In deze blog probeer ik er toch op in te gaan zonder zo’n situatie uit te lokken.
Mensen met autisme die ouder worden, daar is lang niet over nagedacht. Of men dacht dat ze veel sneller aan ouderdomskwalen gingen lijden en stierven. Hoogleraar Hilde Geurts (Universiteit Amsterdam) gaf onlangs in Het Parool een interview over die ‘oudere autist’ en merkte op dat die soms beter af is. Ik las het artikel, probeerde het samen te vatten, en schreef er een stuk over, uiteraard vanuit eigen ervaringen (als ouder wordende autist).
Rani (25), een vrouw (en moeder, partner, bediende, loopster) met autisme, volgt al een tijdje mijn blog. Ze zit met veel vragen, over van alles. Op dit moment is haar belangrijkste bekommernis hoe ze, liever vroeg dan laat, van haar autisme af komt. Haar vraag is of ik daar misschien tips voor heb en ze hoopt dat ik haar bekommernis versta. In deze blog probeer ik, in de mate van het mogelijke, en vanuit eigen beleving, op haar vraag een antwoord te geven. Rani (schuilnaam) ging akkoord om het antwoord herwerkt te publiceren.
Een hele tijd terug was ik verhinderd om verder te doen. Door allerlei hindernissen. Het was een vreemde ervaring. Er stond van alles in de weg. Of dat dacht ik toch. Want zonet snapte ik dat het in die tijd andersom was. Dat ik in de weg stond van alles. Hierna probeer ik uit te leggen hoe ik daartoe kwam, en welke tips en invloeden van anderen wel of net niet hebben geholpen. Voor de ongeduldige lezers onder u: het was een beeldinterview met een meervoudig getalenteerde (en begaafde) schilder met autisme die me weer op weg hielp. Voor de generaliserende lezers onder u : nee, dit helpt bijlange niet bij alle mensen, met of zonder autisme, en dat het helpt bij mij is misschien zelfs een contra-indicatie op succes.
John Elder Robison in Switched On (Oneworld Publications, 2016). Waarin John Elder Robison, voormalig autist, via een proefonderzoek met transcraniële magnetische stimulatie zijn autisme experimenteel liet behandelen. Het boek laat zowel de negatieve als positieve kanten van de stimulatie zien. Eén van de minpunten die hij vernoemt is de impact op zijn relatie met zijn vrouw en het verlies van vrienden. Hij kijkt ook anders naar zijn zoon met autisme.
Een beknopte samenvatting van de bijdrage van psychologe Sylvie Carette (Autisme Centraal) en Professor Dr. Jean Steyaert over de resultaten van een bevraging bij (jonge) mensen met autisme rond hun ervaringen bij een psychiatrische opname en de uitdagingen van een autismevriendelijke en zinvolle psychiatrie..
