‘Het zit zo …’, schrijft Kayla me, naar eigen zeggen al jaren enthousiast lezeres van deze blog, ‘… ik heb een tijd geleden een relatie gehad met een man met autisme. Die is jammer genoeg op de klippen gelopen. Ik verwijt hem alvast niets, maar zit nu met een probleem: ik kom niet los van hem. Op een of andere manier blijft het, blijft hij in mijn hoofd spoken. Af en toe komen we elkaar, helemaal toevallig, tegen in het dagelijks leven en komt er schuldgevoel bovendrijven. Dat ik niet genoeg moeite zou gedaan hebben en dat het toch iets had kunnen worden. Kan jij mij tips geven om hem achter me te laten?’
Commentaar op het artikel verschenen op Bionews van Kristien Hens (UA) & Leni Van Goidsenhoven (KUL), leden van het Autism Ethics Network, met als titel ‘Autism, genetics and epigenetics: why the lived experience matters in research’, waarin ik het belang van het betrekken van ervaring van mensen met autisme onderschrijf, en een aantal bijkomende vragen stel over het gebrek aan diversiteit in het onderzoek, en de relevantie van de resultaten zonder participatie van verschillende mensen met autisme en hun bevoorrechtte communicatoren (vertrouwenspersonen in de omgeving).
Dubbel boekhouden is, op liefde ervaren na, het mooiste dat ik in mijn leven tot nu toe heb mogen leren. De Duitse schrijver Goethe noemde het ooit een van de beste uitvindingen van de menselijke geest, en een betrouwbare methode om de toename van geluk te meten. Misschien is dat wat overdreven, maar mensen zijn er in elk geval van doordrongen. In dit stuk ga ik in op een van mijn preoccupaties en passies, het dubbel boekhouden, en hoe ik dit ervaar in mijn leven.
Een jaaroverzichtje van 2016 van Tistje, aangezien Wordpress het zelf niet meer wil doen. Met zowel woorden als getallen.
Nummer zesentwintig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over welke sport ik denk goed in te zijn, of ik vaak interesse veins, of er mensen zijn die ik nooit zou willen ontmoeten en wat mijn favoriete scheldwoord is. Over welke verschrikkelijke ervaring uit het verleden ik graag zou uitgewist zien, of en hoe ik me goed kan ontspannen, in welke kleren ik me het best voel en wat ik dacht dat ik me nooit zou overkomen. Tot slot of ik van een/het ander geslacht zou willen zijn en van wie ik wel eens moe word.
Een belangrijke les die ik al snel leerde over autisme was dat Rain Man, de film uit 1988 met Tom Cruise en Dustin Hoffman, géén documentaire is. Autistische kinderen beschikken… Read more ‘Hij moet altijd een vinger bij het uit-knopje kunnen houden’ →
Aan de uitgang van een multimediawinkel staat een iets oudere dame met wit hemd en bruine lange broek verveeld te wachten tot er iemand weer buiten gaat. Zodra ik mijn inkopen heb gedaan, stapt ze op mij af. Het gesprek dat volgt heb ik opgetekend in deze blog. Een poging om mij tevergeefs te overtuigen van de overstap naar de energieleverancier die zij vertegenwoordigt,
Tessie Regan in Shorts: Stories about Alcohol, Asperger Syndrome and God (Jessica Kingsley Publishers, 2014) over hoe zij de omgeving waarneemt, ervaart en zich aanpast aan die omgeving.
