‘Hoe kom ik los van een autist?’ … autisme en relaties
‘Het zit zo …’, schrijft Kayla me, naar eigen zeggen al jaren enthousiast lezeres van deze blog, ‘… ik heb een tijd geleden een relatie gehad met een man met autisme. Die is jammer genoeg op de klippen gelopen. Ik verwijt hem alvast niets, maar zit nu met een probleem: ik kom niet los van hem. Op een of andere manier blijft het, blijft hij in mijn hoofd spoken. Af en toe komen we elkaar, helemaal toevallig, tegen in het dagelijks leven en komt er schuldgevoel bovendrijven. Dat ik niet genoeg moeite zou gedaan hebben en dat het toch iets had kunnen worden. Kan jij mij tips geven om hem achter me te laten?’
Dank je wel, Kayla, voor je vraag. Ook al weet ik niet of ik daarover iets zinnigs kan zeggen. Het is in elk geval geen eenvoudige vraag. Ook al omdat het moeilijk is om daar op afstand een goed zicht op te krijgen. Er spelen immers heel wat meer elementen mee in jullie relatie dan autisme en je man alleen.
Ik heb zelf niet zoveel ervaring op vlak van relaties, laat staan met relaties die op de klippen lopen. De voornaamste relaties die ik heb zijn, behalve met mijn familie, voortgekomen uit eerder formele situaties, zoals de opleidingen die ik heb gevolgd en het werk dat ik heb gedaan. Alleen de relatie met mijn liefste gaat iets verder, maar dat is voor ons beiden zoeken. De meeste andere relaties zijn uit het oog, uit het hart.
Toch kan ik me iets voorstellen bij uw vraag. Ze spreekt me namelijk aan. Er zijn ook in mijn leven van die wijsneuzen die me wel eens zeggen dat ik niet genoeg moeite gedaan zou hebben, en dat het toch iets had kunnen worden. Meestal zijn het mensen die even weinig zicht hebben op mijn situatie als ik op de uwe, en is het eerder verwijt en onraad dan goed bedoeld advies. Vanuit die ervaring zou ik zeggen dat het schuldgevoel vooral irritatie is over onterecht aangesproken te worden, en dat het ook bij anderen voorkomt, vooral bij wie een relatie niet als iets vrijblijvend heeft ervaren.
Tot slot zou ik het ook lastig vinden mocht ik, al dan niet toevallig, iemand van ‘vroeger’, of van een stuk van mijn leven waar ik nog niet meer klaar ben, ontmoeten. Ik zou dat proberen te vermijden, maar uiteraard ben ik u niet (en u, godzijdank, niet mij). Nog los van de bedenking of die ontmoetingen of dat elkaar tegen komen wel toevallig is. Zonder daar achterdocht bij te hebben, want het kan natuurlijk zijn dat jullie elkaar kruisen in een druk stadsdeel, op weg naar jullie werk.
Mogelijks komt u op die weg ook andere mensen tegen, en misschien betert het door op die mensen te focussen. Wie weet valt er dan, op een willekeurig moment, wel een nieuwe leuke, knappe, slimme, man op, die vraagt of hij met u mee mag fietsen? En wie weet zegt die man na enkele dagen, weken, maanden of jaren dat hij ook autisme heeft. Ik wens het u alvast van harte toe, die leuke man in het bijzonder, en hoe het loopt met dat autisme ziet u dan wel.
Tistje 
Je hoeft je echt niet schuldig te voelen ten opzichte van je ex partner. Ten eerste heeft hij een ernstige psychiatrische beperking en jij niet, en weet dat je altijd je best hebt gedaan waar het kon. Maar hij kon je gewoon niet bieden wat jij nodig had, namelijk jou echt begrip en steun bieden. Mensen met autisme geven wel liefde, maar op een andere manier, namelijk met cadeuatjes en dingen voor je doen. Maar ook hij heeft zijn uiterste best gedaan jullie relatie proberen te redden. 2 mensen met autisme kunnen nog het beste een relatie met elkaar hebben, zeg ik zelf als autist. Iemand met autisme die een relatie neemt met iemand zonder autisme, oke, het kan wel, maar dat gaat altijd wringen, dat blijft knagen, al probeer je elkaar nog zo goed te bereiken.
Dus echt, laat hem het beste los, en zoek liever een man zonder autisme, die wel echt liefde heeft voor jou. Wel dat wij autisten liefde hebben, maar die komt niet echt aan bij jullie niet-autisten, niet op de jusite manier. Wij autisten kunnen jullie DIE empathie niet geven in voldoende mate.
Ik wens je echt alle liefde van de wereld toe, en hoop dat je hem los kan laten. Voel je echt niet schuldig over jezelf, dat is nergens voor nodig, zeg ik hier als autist!
LikeGeliked door 1 persoon
“Trouw of loyaliteit is een morele verbondenheid, vasthoudendheid, of het zich houden aan een verbintenis, band, of verplichting. Waar deze verplichting niet wordt nageleefd, waar trouw wordt geschonden, kan sprake zijn van verraad.” Juist wanneer je de ex-partner in een kwetsbare positie veronderstelt, kan het gevoel dat je door het breken van de trouw verraad pleegt een sterk gevoel zijn. Stel u de vraag: “Ben ik mijn broeders hoeder?”. Wanneer uw eigen levensgeluk sterk in waarde daalt door niet voor de ander te zorgen (die veronderstelt kwetsbaar is) kunt u voor herstel van de relatie kiezen. Slik anders de pijn door en bouw verder aan eigen levensgeluk (en ondersteun uw ex-partner op een afstandelijke, indirecte manier).
LikeLike
Zeer wijze woorden, met een vleugje humor. Beste Tistje, I like you very much! 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Als ex van een vrouw die mij autisme verweet nadat het niet liep zoals zij wou, wil ik toch even reageren.
Je moet toch voorzichtig zijn, vind ik, als je met iemand iets begint. Zeker als ze denkt dat zij weet hoe het moet of van alles uit wat ik zei of deed ‘afleest’. Nu nog denkt ze dat er iets ‘goed mis’ is met mij, en probeer ik haar vooral te mijden, maar dat lukt niet altijd. Ze denkt echt waar dat ik het niet redt zonder haar voordat ik een nieuwe vrouw vind of tot ik doe wat zij ‘normaal’ vind. Op een of andere manier zou ik ‘niet gezond’ of ‘ongelukkig’ overkomen volgens haar, terwijl ik gewoon mezelf ben nu. Ik denk dat nt’ers gewoon veel afhankelijker zijn van het sociale wensbeeld en de druk van hun ‘vrienden’. Voor mij dus geen relatie meer en het liefst zou ik haar zover mogelijk weg zien.
LikeLike
Als een vrouw die ooit verliefd was op een man met autisme heb ik zoveel mogelijk over autisme gelezen. Alles wat ik kon vinden over mannen met autisme heb ik verzameld. Boeken staan in een al te zwaar beladen boekenkast zowel autobiografieen als wetenschappelijke boeken.Peter Vermeulen, Martine Aston, Tony Attwood zujn bij mij zo bekend alsof zij mijn beste vrienden zijn. Mijn computer is een en al blogs van autisten…. en toch liep het stuk. Het liep niet stuk omdat hij gebrekkig was of omdat ik harder best had kunnen doen of omdat ik te hoge verwachtingen heb gehad…. Het liep stuk zoals vele NT-NT relaties ook stuk kunnen lopen. En ieder keer dat mijn pad kruist met een van mijn (niet al te vele) Ex’s, voel ik een beetje weemoed voor wat had kunnen zijn…. Maar als ik mijn autistische Ex tegen kom, dan voel ik zijn diepe eenzaamheid, (die niets met mij of onze gemeenzame geschiedenis te maken heeft) , en daarom is het voor mij moeilijk om van hem “af te komen”.
LikeGeliked door 2 people