“Ik vraag me af of iemand met autisme de (soms pijnlijke) waarheid vertelt, eerder dan een leugentje om bestwil, zelfs als hij of zij zeker weet dat hij/zij daarmee de gevoelens van een ander kwetst?” schrijft Noah in de mail die hij me stuurt. Zijn vraag probeer ik in deze blog genuanceerd en vanuit mijn eigen ervaringen te beantwoorden.
Een verhaal over het coronavirus, een heel actueel thema, waarin ik probeer te beschrijven hoe ik de berichtgeving, de maatregelen die genomen worden, de reactie van mensen ervaar, hoe ik daar mee om ga. Wat helpt, wat moeilijk of onduidelijk is. Welke tips voor mij nuttig zijn (geweest). Op vraag van de Vlaamse Vereniging Autisme maakte ik deze blog.
Leesverslag van Zondagskind: alsof opgroeien nog niet lastig genoeg, een autobiografisch psychologisch boek (met autisme als een van de belangrijke thema’s) van Judith Visser is uitgegeven bij Harper Collins (2018)
Leesverslag van ‘Dit is autisme: van hersenwerking tot gedrag’ van Colette de Bruin (Graviant, 2017).
Zes dagen lang schrijf ik elke dag op een originele manier rond een letter van het woord B-E-G-R-I en P en toon zo mijn begrip voor mensen met autisme en hun omgeving. Ik nomineer alle bloggers (met autisme) met de tag #begripvoorautisme. De derde bijdrage gaat over de letter G.
Sander, woonbegeleider in een Nederlandse voorziening voor mensen met autisme, stelt me via mail de vraag hoe eerlijk je mag zijn tegenover mensen met autisme. Hij licht toe: “Ik hoor wel eens, zowel van ervaringsdeskundigen met autisme als van collega’s in het werkveld, dat autisten afknappen op oneerlijkheid. Dat je hen geen blaasjes mag wijsmaken, en geen beloftes maken die je niet kan waarmaken. Vroeg of laat klopt er een detail niet in je verhaal, dat ze doorhebben en dan kan je hen niets meer zeggen. Anderzijds: als je voortdurend eerlijk bent met autisten, is er geen land mee te bezeilen. Hoe sta jij daartegenover, als ervaringsdeskundige autist?”. In deze blog probeer ik daar een zo eerlijk mogelijk antwoord op te geven.
Jonas (23) stuurt me via mail de vraag wat mensen precies bedoelen wanneer ze hem zeggen dat hij blind is (of blijft) voor zijn autisme? Die reactie krijgt hij naar eigen zeggen van mensen ‘aan wie er iets goed fout zit’ of van op zich goede mensen die zich door hen laten manipuleren. Er wordt volgens hem weliswaar gezegd dat hij autisme heeft, maar daar staat hij sceptisch tegenover. Hij heeft, schrijft hij in zijn mail, immers nog geen sluitend bewijs gezien op basis van objectieve elementen waaruit blijkt dat hij autisme heeft. ‘Maar ik zou graag weten of u daar al mee te maken hebt gekregen, hoe u daar mee omgaat, en of u anderen kent die zo’n aantijging weten te counteren?’ In deze blog probeer ik vanuit eigen ervaringen een zo verstaanbaar mogelijk antwoord te geven op deze niet zo eenvoudige vraag.
Een leesverslag van het boek Autisme glASShelder uitgelegd / Miriam Perrone (Cyclus, 2017). Het merendeel van het boek gaat over wat autisme is, wat je als lezer precies kan doen in de omgang met (mensen met) autisme, en wat de sterktes van mensen met autisme (kunnen) zijn. Tussenin gaat Miriam Perrone in op de vraag of iedereen een beetje autistisch is en of er nu meer autisme bestaat dan vroeger.
