Toen een organisatie me onlangs vroeg om voor een publiek van zestienjarigen over mijn dromen van toen te spreken, was ik verrast. Zeker omdat ze er een lijstje van bijkomende vragen bijvoegde, die ermee samenhingen, zoals de angsten die ik toen had, en of dromen of angsten het gehaald hadden na al die jaren. Ik ben er niet op ingegaan, en in deze blog schrijf ik waarom en hoe ik dit thema dan wel zou bespreken vanuit mijn eigen ervaringen.
Nummer 68 in de reeks 1000 vragen aan jezelf met vragen als: Zal je ooit in Afrika wonen? Wat zou je laatste vraag kunnen zijn? Op welk moment in je leven sluipt volgens jou het einde binnen? Waarom is het geen vijf dagen weekend en twee dagen school volgens jou? Waarom vind je iets niet wanneer je zoekt maar komt het tevoorschijn als je het niet nodig hebt? Hoe komt het dat geen mens hetzelfde is? Hoe zal je eruit zien als je oud bent? Tot wanneer zal de reden volgens jou ons leven domineren? Wanneer eindigt volgens jou de eeuwige drang om jong te blijven? en Welke toekomst is er voor de liefde?
Temple Grandin, Amerikaanse zoöloog en vrouw met autisme, in ‘Calling All minds: How to think and create like an inventor’ (Penguin, 2018) over hoe zij zichzelf ziet als een denker op het humane spectrum en waarom autisme geen ‘one size fits all’ is.
Kamran Nazeer in zijn boek ‘Daar komen de gekken’ (De Arbeiderspers, 2007) over de vooroordelen die bestaan over (mensen met) autisme en wat volgens hem het verschil maakt als het gaat om autisme ‘verlichten’.
Een mooi moment in deze zomer. Over de ochtendstond aan het strand. Ik beschrijf wat er gebeurt tijdens mijn korte wandeling van half zes tot rond zes uur, tussen vlak voor en vlak na de zonsopgang.
Nummer vijfendertig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over waar ik kan over blijven doordrammen, of elke liefdesrelatie redden is, en met welk lichaamsdeel ik tevreden ben. Over hoe ik het leven spannend hou, of ik goed kan presteren onder druk, en welke levensfase ik het prettigst heb ervaren. Tevens komen vragen aan bod als of ik andere mensen net zoveel waard vind als mezelf en of ik denk dat je altijd de keuze hebt. Tot slot nog of ik liever al mijn geld zou verliezen of alle foto’s die ik heb gemaakt, en of ik liever over tien minuten te laat zou zijn of altijd twintig minuten te vroeg.
Nummer drieëndertig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over wie het meest zou huilen op mijn begrafenis. Of ik mijn tijd aan de juiste dingen en mensen besteed. Over hoe oud ik me voel. Over wat nog iemand van me weet. Over hoe ik was als kind. Over welke vraag of vragen ik al veel te vaak zijn gesteld. Of alles mogelijk is. Over hoe traditioneel ik ben. Over wie het meest invloed had op mij toen ik opgroeide. Tot slot ook in welk televisieprogramma ik zou willen komen mocht ik die kans krijgen.
Katrien (26) stuurt me per mail deze vraag : “Ik heb niet echt problemen met mezelf, maar ik wil graag zo normaal mogelijk zijn. Naar het schijnt heb ik autisme, en dan kan het niet om te zijn en te doen zoals de anderen. Maar is dat zo raar wat ik wil?” In deze blog probeer ik Katrien een genuanceerd antwoord te geven vanuit eigen ervaringen.
Tistje 