Wat alle vooroordelen over autisme met elkaar verbindt, is dat ze terug te voeren zijn op dezelfde overtuiging, dat autistische mensen alleen zichzelf zijn, in zichzelf gekeerd en afgesloten van de wereld. De notie waaraan mensen zich bij ons bezondigen, is dat onze geest buitengewoon, stralend, opmerkelijk en ongerept is.

Van ons wordt verwacht dat we op sociaal vlak onbeholpen zijn, of wanneer de gevoelens van anderen in het geding zijn. We worden geacht briljant te zijn met getallen, computerprogramma’s of abstracte ideeën. En dan is er nog de opvatting dat autistische mensen niet bereikbaar zijn of dat niet zouden moeten zijn, dat hun teruggetrokkenheid permanent is of zou moeten zijn.

Wat ik in alle gevallen die ik ben tegengekomen heb gemerkt, is iets heel anders. Contact met andere mensen, inclusief maar niet uitsluitend professionele hulpverleners, maakt wel degelijk een verschil voor autistische mensen. Dat verschil is niet altijd positief maar dat kan het wel zijn, vooral het wordt begeleid met ervaring en professionele knowhow. Ons autisme wordt in alle gevallen verlicht met de hulp van anderen, onze ouders, vrienden en natuurlijk onze leraren.

Kamran Nazeer, auteur met autisme, in zijn boek ‘Daar komen de gekken’ (De Arbeiderspers, 2007)