Dagelijkse schrijfopdracht

Waarom hou je een blog bij?

Bekijk alle reacties

Het zou zo een vraag kunnen zijn die mensen stellen die alles willen weten over mijn diepere motieven om deze blog vol te schrijven. Ik heb de vraag al eerder gehad. Meestal met de aanvulling dat het niets opbrengt, dat ik er mij nodeloos bloot door geef, en dat ik al die tijd zoveel beter zou kunnen gebruiken.

Waarom ik een blog bij hou, is in de eerste plaats omdat ik het graag doe. Ik schrijf nu eenmaal graag, en meer nog, ik heb graag een tastbaar resultaat als ik schrijf. Tastbaar in de zin dat ik een resultaat kan zien, als ik het print of lees op een tablet. En ik bewaar graag die tastbare resultaten. Met een blog kan dat. Meer zelfs, af en toe krijg ik ook reacties die iets over de inhoud zeggen, en niet naast de kwestie zijn of vooral wijzen op de vele spellingsfouten en grammaticale blunders die ik maak. Iemand rekende onlangs voor me uit dat ik in de 3100 blogteksten die ik schreef al meer dan 5000 fouten maakte. Ik had eerlijk gezegd liever gehad dat die persoon mij die 5000 en meer fouten had aangeduid, maar dat was niet in haar opgekomen.

Waarom ik een blog bij hou, is eerder gegroeid uit toeval, uit voorbereid willen zijn en de vrees geen inspiratie te hebben als ik gevraagd wordt om een artikel te schrijven. Als een kladblok dus, als een reeks vingeroefeningen in afwachting dat ik iets anders kan doen met mijn ideeën. Om niet te vergeten wat ik weet over een thema. Om aan anderen te laten weten dat ik nog leef, bepaalde vaardigheden heb, gedachten en gevoelens zelfs, en met enig geluk een vleugje humor. Met de hand geschreven in de ruwe versie, en daarna getikt.

Uit mails die ik af en toe krijg, weet ik ook dat mijn blog sommige mensen positief inspireert, een goed gevoel geeft, een gevoel van hoop of inspiratie, een stukje liefde doet opflakkeren, en het bewustzijn dat ze ze niet alleen staan, en het inzicht dat bestaat. Ik probeer met mijn schrijven ook mijn stukje steen in de autismerivier te verleggen (zonder metaforisch nat te worden, wat dat ook moge betekenen), door te schrijven over wat anderen denken, welke ideeën ik heb opgevangen van veel slimmere mensen, en om enkele misverstanden over autisme voor een stuk recht te zetten.

En tot slot is het natuurlijk een zinvolle dagbesteding en hou ik me in (relatieve) stilte bezig.