Samen leven met covidioten, in deze tijden, zonder geïsoleerd te raken, het is niet altijd even eenvoudig. Hoe ik de voorbije dagen heb meegemaakt probeer ik deze blog kort weer te geven.
Einde mei zijn er verkiezingen in ons land. In deze blog bespreek ik de drie categorieën vragen over verkiezingen die in mijn mailbox kwamen: rond praktische ervaringen (rond stemmen) maar ook rond intelligentie als criterium om te kunnen/mogen stemmen, de rol van maatschappelijk engagement en of mensen met autisme niet veel te eerlijk en betrouwbaar zijn om met politiek bezig te zijn.
Een verslagje van de tocht naar de stembus voor de verkiezingen van de gemeenteraad en provincieraad met enkele bedenkingen rond kiezen en accepteren van keuzes
Al heel lang wil Rosa Simons studeren, maar het mocht niet van thuis. Toen vluchtte ze weg, en kon het niet. En nu is ze 61, en doet ze het, met sinds enkele jaren een diagnose autisme. Het levensverhaal van een vrouw die gevochten heeft om aan het leven met anderen te kunnen deelnemen maar nu niet meer beschaamd is toe te geven dat het haar geenszins gelukt is. Geïnspireerd door ‘Frau Stephan geht zur Schule’, verschenen in Der Tagespiegel op 2 april 2018.
Het blogjaar is voorbij en dus dient er zich een jaaroverzichtje aan. Dit jaar blijft het beperkt tot een infographic. Tistje is dit jaar 30% gegroeid, en dankt de ruim 230 duizend bezoekers die hier kwamen rond snuisteren. Op 100 mensen zijn daarvan 7,9 Nederlandse vrouw tussen 35 en 45 jaar. De meest gezochte thema’s zijn samen leven (relaties in liefde, werk, vrije tijd, op school), talenten (sterkten, mogelijkheden, …), gevoelens (o.a. depressie, suïcide, euthanasie) en vrouw (omgaan met vrouwen, als vrouw autisme herkennen bij mannen …)
Rani (25), een vrouw (en moeder, partner, bediende, loopster) met autisme, volgt al een tijdje mijn blog. Ze zit met veel vragen, over van alles. Op dit moment is haar belangrijkste bekommernis hoe ze, liever vroeg dan laat, van haar autisme af komt. Haar vraag is of ik daar misschien tips voor heb en ze hoopt dat ik haar bekommernis versta. In deze blog probeer ik, in de mate van het mogelijke, en vanuit eigen beleving, op haar vraag een antwoord te geven. Rani (schuilnaam) ging akkoord om het antwoord herwerkt te publiceren.
Een beeld zou meer zeggen dan duizend woorden. Of dat zo is, betwijfel ik. Wat ik met meer zekerheid weet, is dat duizend en enige woorden mijn ervaring tijdens het bekijken van Epiphany (2016) onrecht zouden aandoen. Epiphany is een documentaire over liefde, autisme, natuur, passie, angst, vastberadenheid, doorzettingskracht en gewaagde keuzes maken in het leven. In deze blog geef ik mijn kijkervaringen weer, en waarom de documentaire de moeite waard is om te bekijken.
Wat als ik zou samen leven met een niet-autiste, met iemand zonder autisme ? Die vraag krijg ik wel eens, en deze keer van Jacqueline, vrouw met autisme die al tien jaar (gelukkig) samen leeft met een niet-autistische man (‘een echte vent’, zegt Jacqueline). In deze blog probeer ik een antwoord te formuleren op die vraag, voor zover ik me dat kan verbeelden natuurlijk.
