Het eerste wat ik doe als ik buiten kom, net voor ik de voordeur achter me toe sla, is om me heen kijken. Ik steek mijn hoofd voorzichtig buiten, kijk naar links, kijk naar rechts. Ik speur de lange straat af of er toevallig geen ‘covidioot’ naar mij toe komt. Naast toogviroloog, wc-papier zwarte markt, skyperitieven  is het een van de woorden die furore maakt op sociale media. Covidioten zijn, voor zover dat niet vanzelfsprekend is, mensen die zichzelf immuun wanen voor het covid-19 virus of in de supermarkt ridicule hoeveelheden van een bepaald product inslaan uit angst voor anderen. Telkens ik buiten kom, steeds kort en met bescherming, ben ik op mijn hoede voor zulke mensen.

Het lijkt immers nog niet tot hen doorgedrongen dat handen schudden, een praatje slaan op minder dan anderhalve meter en niezen of hoesten zonder bescherming  voorlopig niet kan. Of toch niet in mijn omgeving, als het even kan. Dat ze met zessen of meer gezellig keuvelen op een bankje in de zon, met vrienden een tuinfeestje bouwen na samen een IKEA-interieur in elkaar gezet te hebben, of met een vijftal vriendinnen op het strand joggen, … dat blijft hun verantwoordelijkheid.  Dat gaat ook boven mijn petje.

Gelukkig is er veel waar ik wel iets aan doen. Zoals welke leuke dingen ik thuis kan doen, mijn positieve houding, wat ik doe om besmetting te voorkomen, hoe ik anderen kan helpen, hoe ik contact hou met mensen die ik graag heb en mijn humeur in het algemeen.

Humor helpt mij daarbij, zoals de dagelijkse berichtjes van stand-up comedian Wouter Deprez, over zijn ervaringen als ouder en thuisonderwijzer. Ook de prentjes van Argibald en Sigmund kan ik smaken. Sommige organisaties, zoals Het Lampje, Ootwee en Autisme Centraal (maar veel anderen) bieden op Facebook ook tips en filmpjes met uitleg aan. Het kan inspireren om de voorspelbaarheid te verbeteren, of om duidelijkheid te scheppen in wat de kans op besmetting kan verminderen. Andere tips komen in de vorm van posters zoals ‘omgaan met conflicten in het gezin tijdens de coronacrisis’. Uiteraard zijn er ook veel bloggers met autisme die schrijven over hun ervaringen tijdens deze ‘lock-up’-periode.

Minder praktisch maar des te meer hilarisch zijn ook de duizend-en-één mails (in spam) die ik krijg met voorstellen voor wonderlijke genezingen van het covid-19 virus. Degene die eruit springt is wellicht het voorstel van prof.dr (sic) Yang Ping Li van New World Health Corporation om ‘wonderrijst’ te eten. Vrij vertaald luidt zijn advies: ‘Zoals u weet komt het virus uit Azie. Daar hebben ze een eeuwenoude traditie met dit soort ziektes. Wat u leest in de krant over thuis blijven klopt niet helemaal. De enige gouden weg naar genezing is drie maal daags onze bruine wonderijst eten. Dit bevordert tevens uw innerlijk evenwicht’. Naast heel wat bizarre aandoeningen, zou het volgens deze charlatan ook ‘autistische neigingen’ oplossen.

Natuurlijk ben ik niet de hele tijd bezig met autisme, of met tips verzamelen. Er zijn zelfs zoveel dingen te doen in huis, nu allerlei geplande activiteiten wegvallen, dat ik er stilaan doodmoe van wordt. Het begint zelfs echt als werk te voelen, en ’s avonds heb ik voor het eerst het gevoel dat ik moe ben. Een ander positief effect dat ik als astmaticus ervaar is vrijer kunnen ademen. Er is nog verkeer in onze buurt maar veel minder dan voorheen.  Vooral de drukkende sfeer als ik ga winkelen, het behoedzaam moeten zijn voor ‘covidioten’ en het gemis van mijn praatjes voor klassen (ook al zou dat virtueel zijn), vind ik voorlopig nog  negatief aan deze periode.

Toch probeer ik me zoveel mogelijk te richten op wat wel positief is, op de kleine gelukjes, de momenten van onverwachte meevallers, en de mensen, virtueel of op veilige afstand nabij, waar ik me aan optrek tijdens moeilijke momenten, meltdowns en paniekaanvallen. Laatst maar niet in het minste zijn er uiteindelijk toch nog veel zekerheden, namelijk dat het niet blijft duren, en dat er nadien misschien iets gedaan kan worden, individueel, in organisaties en maatschappelijk, met wat er gebeurd is. Hoewel er intussen al opiniestukken van sceptici in de kranten staan over eventuele veranderingen in de post-coronatijd, is dat voor ieder een gis en voor niemand een weet.