De voorbije dagen kwamen er regelmatig vragen in mijn mailbox over hoe ik als persoon met autisme met de ‘blijf thuis’-oproep omging. Zo vroeg Lisa, vrouw met autisme, hoe letterlijk je dat eigenlijk moest nemen, dat thuis blijven. Michael, vader van een adolescente zoon met autisme, vroeg zich ook hoe hij afstand houden en de oproep om ‘thuis te blijven’ het best kon uitleggen.

Een ander lezeres vroeg zich af of er echt mensen waren die in hun woning bleven en ‘zoals een Anne Frank’ wachtten tot het weer veilig was om buiten te komen? ‘En wie zou hen dan overtuigen om weer buiten te komen?’ Ook ‘je verstand gebruiken’ vonden sommige mensen die me mailden wel zeer vaag. Die vaagheid leidde bij een aantal onder hen tot irritatie. ‘Eigenlijk irriteert me dat nog het meest. Niet het thuis blijven of de supermarktgekte, maar dat voortdurend herhalen van boodschappen die elkaar tegen spreken of ontkracht worden door vooraanstaande lieden. Moet je nu binnen blijven of gaan sporten? Leg dat maar eens uit aan iemand met autisme’, mailde Paul, een man met autisme, me.

Dat de communicatie rond Covid-19 (of het corona-virus) niet echt uitblinkt in duidelijkheid, vind ik ook. Daarom probeer ik mij te beperken tot het volgen ervan. Nieuws op radio of televisie volg ik amper nog, hoewel ik voorheen wel geïnteresseerd was. Ook in de krant sla ik het ‘covid/corona’-nieuws over. Wat betreft de sociale media, verberg ik ook alle berichten die over dat thema gaan, zeker als het gaat om wanhoopsoproepen.

Wat betreft ‘thuis blijven’, dat kan je inderdaad op heel veel verschillende manier interpreteren. Aanvankelijk was de oproep in het dialect vooral bedoeld om mensen die een beetje of heel ziek waren af te raden om toch nog familie, vrienden of  kennissen te bezoeken. Het lijkt vanzelfsprekend, maar sommige mensen denken er niet over na ingeval ze ziek zijn zich te verontschuldigen van familie – of ander bezoek. Ook al komt dat niet altijd goed over.

Een van de interpretaties is zoveel mogelijk binnen blijven maar drie keer daags bijvoorbeeld naar buiten om te wandelen of te winkelen. Dat doe je dan uiteraard niet in groep, niet met verschillende generaties in de buurt of zonder bescherming. Een andere, iets striktere, interpretatie is de hele tijd binnenshuis blijven. Een kleine minderheid van de mensen lijkt voor dat laatste te kiezen. Iets meer mensen kiezen voor het eerste.

Zelf ben ik gewoon het grootste deel van de dag binnenshuis door te brengen. Aan enkele keren per dag kort buitenshuis, met minstens of meer dan anderhalve meter afstand tot anderen, vind ik geen probleem. Dat ‘geluk’ heeft natuurlijk niet iedereen. Dan bedoel ik niet alleen het geluk een ‘thuis’ te hebben in de zin van geborgenheid en een plaats waar je zonder gestoord of afgeluisterd te worden kunt werken of communiceren met anderen.

Ik heb het ook over mensen die de gewoonte hebben van thuis uit te werken of stand te houden tot anderen. Ze hebben sociaal zijn, als in fysieke nabijheid met zoveel mogelijk mensen in ‘contact’ komen, net zoveel nodig als ik mijn momenten van afzondering. Voor hen virtuele communicatie als in 2-D leven. Ook al is dat technologisch best mogelijk om dezelfde ‘look & feel’ te krijgen als in levende lijve en zien ze er geen graten in om online te winkelen. Thuis blijven is voor hen buiten hun comfortzone, terwijl het bij mij veeleer andersom is.

Toch zou ik ‘thuis blijven’ als nooit buitenkomen, of geen andere mensen ontmoeten dan mijn huisgenoten, voor lange tijd niet zien zitten. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens, zegt een spreekwoord, maar thuis is voor mij toch vooral een plaats om beu te worden (en steeds te herontdekken).