Drie koeien en een veulentje … autisme en onverwachte omstandigheden
Onlangs stond ik stil met de trein in het midden van de natuur. Zonder te weten wat er gebeurd was. In deze blog beschrijf ik wat toen gebeurde.
Geef mij een teken van leven, beste onderzoeker!
Als er een oproep tot deelname aan een academisch onderzoek of project van student(en) verschijnt, laat ik soms mijn interesse blijken. Steeds vaker blijft het dan stil. In deze blog ga ik in op wat dat met mij doet, en waarom dat zou kunnen komen.
Op mezelf met anderen in pandemische tijden … autisme en samen leven
Het is stil(ler) in onze straat, nu de kroegen en restaurants zijn gesloten, maar niet stil(ler) in mijn leven, en zeker niet in de virtuele kroegen die doorlopend open blijven. In dit stuk ga ik in op mensen die werkelijk last hebben van deze nieuwe situatie, en waarom zij niet meteen het ‘sociaal dier’ zijn waarover vaak sprake in de pers. En waarom mensen met autisme ook best wel sociale dieren kunnen zijn, ook al is niet iedereen met autisme even aanspreekbaar. Verder ga ik in dit artikel op in op de oproep om een spoedcursus ‘hoe autistisch te leven in tijden van een pandemie voor neurotypicals en andere dummies’ te organiseren. Misschien is dat immers onze enige hoop om tegen 2030 van Covid-19 af te geraken.
Een ongewone (kerst)wens … autisme en feest
Een (on)gewone (kerst) wens met een terugblik en impressie van gevoelens op dit moment.
Uit een vol hoofd … autisme en schrijven
Om te schrijven heb je handen nodig, een hoofd en een hart. Die lieten het de laatste tijd wat afweten. Dat is nu verbeterd, en vergde wat rust. Hoe dat kwam en hoe ik de rust vond (of iets dat rust benaderde) beschrijf ik in deze tekst.
Een minuut stilte … memorabele momenten
In elk leven zijn er memorabele momenten, die zo’n indruk op je hebben gemaakt dat ze je bijblijven. Elke derde van de maand wil ik uit mijn leven zo’n memorabel moment beschrijven. Deze keer kies ik de ‘een minuut stilte’-momenten.
‘Ik studeer waar ik wil en wanneer’
‘Ik studeer waar en wanneer ik wil. En hier kan ik weerstaan aan verleidingen. Om tv te kijken, of op stap te gaan. Of te gamen. Liever hier dan in een abdij, zoals mijn vrienden’. Dat antwoordde onlangs een student op mijn vraag waarom hij in de leeszaal van de openbare bibliotheek studeerde. Ik zou het zelf moeilijker vinden om daar niet afgeleid te worden. Maar waar kan je zo allemaal studeren?
Tistje 