Rani (25), een vrouw (en moeder, partner, bediende, loopster) met autisme, volgt al een tijdje mijn blog. Ze zit met veel vragen, over van alles. Op dit moment is haar belangrijkste bekommernis hoe ze, liever vroeg dan laat, van haar autisme af komt. Haar vraag is of ik daar misschien tips voor heb en ze hoopt dat ik haar bekommernis versta. In deze blog probeer ik, in de mate van het mogelijke, en vanuit eigen beleving, op haar vraag een antwoord te geven. Rani (schuilnaam) ging akkoord om het antwoord herwerkt te publiceren.
De (Wereld) Autisme Week is voorbij. Elk jaar is er één dag, één week om te spreken over autisme zonder meteen afgewend te worden. Het is kort, die dag, die week. Er is zoveel te doen. Zoveel te vertellen. We willen graag bewustzijn en inzicht. We willen graag geduld en begrip. En zoveel meer. Tot het een oud nieuwtje is. Tot het gearchiveerd is. Met aardappelschillen, oud brood en wortelrestjes in vuilnis beland. Op naar Wereld Autisme Dag 2018? Of wordt bewustzijn dit jaar bij sommige mensen toch een aanzet tot acceptatie? Ook van de minder charmante, mediagenieke en minder communicatieve mensen met autisme? In dit stukje enkele gedachten over wat na de (wereld) autisme week 2017.
Dirk de Wachter in Borderline times: het einde van de normaliteit (Lannoo, 2016) over vrouwen die hopen dat hun man, van wie ze denken of weten dat hij autist is,, verlangen dat hij via therapie briljant welsprekend wordt, zoals er vrouwen zijn de een borstvergroting bestellen als ze een D-cup willen.
Een autismespectrumstoornis verdwijnt niet door therapie. Maar hoe jonger de begeleiding van de kinderen begint, des te groter de kans dat hun taal zich goed ontwikkelt en dat ze later zelfstandig zijn. (…) We weten niet of de hulp die gezinnen krijgen wel goed is. De methoden waarmee de centra werken verschillen nogal. Wie zich op welke methode baseert, en of die wel rekening houdt met wetenschappelijke inzichten, controleert niemand. Het is een jungle waar iemand de ouders doorheen zou moeten gidsen. (…) Niemand heeft een overzicht van welke hulp… Read more ‘Kinderen met autisme blijven in de kou staan’ →
De meeste ‘problemen’ waarvoor mensen in therapie komen, zijn niet een gevolg van een aandoening of een ziekteproces maar van onvolwassen reacties op levensomstandigheden. Wij leven in een infantiliserende samenleving waar wel vakkennis wordt onderwezen (aangepast aan de arbeidsmarkt om een ‘job’ te kunnen krijgen) maar waar volwassen levenswijsheid, levenskunst en de vaardigheid om geluk te creëren niet op het programma staan. Zelfs als therapie terugbetaald zou zijn of zelfs gratis zou zijn, wat vermag een uurtje therapie per week als men daarna terugkeert in een samenleving waar geld verdienen,… Read more ‘Problemen komen voort door onvolwassen reacties op het leven’ →
Toeval bestaat niet, wordt gezegd. Wie ‘toevallig’ op iets stoot, zou er naar op zoek zijn geweest. Ofwel wordt die mens bespeeld door zijn onbewuste, ofwel door zijn genen, ofwel door een trauma uit de kindertijd. Al is dat eerder ‘hineininterpretierung’, een overinterpretatie van wat voorbij is. Op internet-safari Zo kwam ik onlangs tijdens een internetsafari langs een fascinerend tekstfragment met de titel ‘Waarom vindt de autistische patiënt moeilijk de weg naar de psychoanalyse?’. Het fragment blijkt onderdeel van een artikel ‘Autisme: hoe een bevroren diagnose ontdooien’. Dat op zijn… Read more De autistische patiënt bij de psychoanalist →
Iedereen mag dromen. Zo de droom, zo de aard van het beestje. Waar de ene zich een leven vol zoet goed wenst, mag ’t voor de ander zoetzuur of met paprika. Sommige mensen dromen van voorspelbaarheid, andere van de tijd van toen. Of van een zelfhulpgroep voor mensen zonder diagnose. Zonder beperkingen Zo heb je mensen die aan hun autisme hun identiteit ontlenen en mensen die kranten en websites afzoeken op titels als ‘autisme ontgroeit’. Zelf leef ik in een fragiel evenwicht tussen beide. Hoewel: mocht ik ‘veranderd’ wakker mogen… Read more Dromen van (ont)groeien →
