In de trein merk ik een vrouw die alleen zit en wiegt, wat herkenning oproept. Terwijl gedachten over autisme en zorgen voor anderen opkomen, blijf ik stil. De vrouw laat een onverwachte indruk achter. Het moment roept vragen op over begrip en de onzichtbare verhalen van anderen.
Tanya, een niet-autistische studente, vraagt me of ik een verklaring heb waarom autisten zo gefascineerd zijn door treinen. Ik probeer daar genuanceerd op te antwoorden vanuit mijn ervaringen.
Jeppe is 20 en staat zoals elke dag klaar te wachten op de trein om naar zijn colleges aan de universiteit te gaan. Op dat moment wordt iets omgeroepen waardoor Jeppe vandaag niet op zijn bestemming zal geraken. In deze tekst beschrijf ik ook vanuit eigen ervaring hoe dat gaat, en waarom Jeppe niet ter plekke geraakt. Geïnspireerd door een aantal verhalen van mensen met autisme over ‘details’ die door hun autisme tot onverwachte wendingen in hun leven kunnen leiden.
Lange tijd heb ik gedacht dat die mensen aan een of andere stoornis leden. Normale mensen reizen toch in de richting waar ze naartoe gaan? Tot ik, eerder toevallig, in gesprek raakte met enkele van die mensen, en bleek dat ze er zich ook nog goed bij voelden. In dit stukje geef ik mijn eigen beleving van achterwaarts reizen.
Elise Cordaro in “Ik voelde altijd al dat ik anders was: op haar 27ste ontdekte Elise dat ze adhd en autisme heeft” (Vriendin, september 2019) over de impact van autisme en adhd op haar dagelijks leven.
Fragment van Belinda Meulendijk uit Een veilig huis (Xander Uitgevers, 2015) over haar zoon Yoshi als bijrijder in de auto.
Tistje 