De zevende in de lange reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over leven na de dood, op wie ik zoal boos ben, het gebruik van het openbaar vervoer, of ik geworden ben wat ik vroeger droomde te worden, wat me verdriet doet, welke eigenschap ik het meest waardeer in mijn lief, wat mijn grootste (hier: belangrijkste) aankoop is geweest, of ik mensen een tweede kans geef en of ik veel vrienden heb. Kortom, alles wat u niet in de roddelbladen kon lezen (wegens volstrekt onbelangrijk), komt u hierna te weten.
Het heeft even geduurd, maar dan toch nummer 6 van de 1000 vragen: met wie ik voor het eerst zoende, wat mijn laatste ontdekking is, of ik een goede slaper ben, welke films ik liever op de bank dan in de bioscoop zie, of kinderen mij leuk vinden, welke sieraden ik dagelijks draag, hoe mild ik ben in mijn oordelen, of ik ban ben in het donker, welke boeken indruk op mij hebben gemaakt, en hoe mijn ideale trouwjurk/pak eruit ziet.
De zon schijnt. De buitenthermometer geeft 28°c aan. De airco binnen staat op 16°c. Heerlijk koel in huis. Enkele oudere dames hebben zich, in bain de soleil, op het plat dak even verderop genesteld voor een zonnebad. Het leven zoals het is, en intussen ben ik al begonnen aan mijn tijdsschema. Wat ben ik blij dat ik dat schema heb, denk ik vaak. In deze blog een greep uit wat ik deze voormidag zoals doe. Van sms-permanentie tot huishouden, van boeken afstoffen tot om eten gaan, en denken aan wat er nog zoals op het menu staat.
Wat het psychoanalytisch kan betekenen wanneer een jongere met autisme op het scheldwoord ‘autist’ opwerpt dat hij een ‘aspie’ is en de andere “een echte autist”. Uit Verstandelijke beperking en psychoanalyse: echo’s van een verlangen / gered. door Johan De Groef, Rudi Vermote (Garant Uitgevers, 2016)
Schrijven hoeft een mens niet alleen in woorden, het kan ook in beelden, in muziek, met zand of met water, en mogelijks zelfs in zuchten. Op het einde van de dag maak ik op mijn Tumblr-stek een verhaal in beelden. Zonder veel gedoe. In deze blog schrijf ik enkele achterliggende gedachten daarbij.
Op onze gebruikelijke zondagse wandeling worden we plots aangeklampt door een jonge vrouw die mij vraagt haar tiende man te zijn. Het is niet meteen duidelijk wat ze met deze onverwachte vraag bedoelt, in deze korte blog schrijf ik erover.
Leesverslag van ‘Een echt mens: autobiografie van een vrouw met autisme’ van Gunilla Gerland (Uitgeverij Houtekiet, 1996 – 2016)
Waarom autisme niet het enige verhaal is dat over mij (als mens met autisme) verteld kan worden. Waarom het eerder logisch is dat ik mijn autisme zelf niet ervaar, mogelijks niet kan ervaren. Welke reis ik heb afgelegd in de omgang met (mijn) autisme. Wat voor mij uiteindelijk het belangrijkste is. Dat leest u in deze blog.
Tistje 