Wat de wintertijd voor mij betekent, beste Esme (43), dat hangt af van wat u ermee bedoelt. Doelt u op de tijd van heerlijk koude dagen, warm onder het deken, hete chocolademelk en feeërieke verlichting. Of doelt u eerder op het gefrutsel met de klok, die socio-economische routine die vandaag haar feestdag viert? In deze blog ga ik op beiden in.
Elk einde van de maand trek, naar goede gewoonte, ik een lijn. Een lange lijn. Zo lang als het wit blad reikt, het blad dat op dat moment voor me op tafel ligt. Vervolgens trek ik er nog een, haaks op de vorige. Daaruit volgt een blog over wat Rudi Simone in haar nieuwste boek ‘The A tot Z of ASDs’ schrijft over mensen met autisme en omgaan met geld en hoe ik er zelf tegenover sta.
Dr. Luke Beardon (@SheffieldLuke) over waarom mensen zonder autisme volgens hem eveneens een beperkte theory of mind hebben en hoe ze beter (mensen met) autisme zouden kunnen leren verstaan.
Nick Chown in Understanding and Evaluating Autism Theory (Jessica Kingsley Publishers, 2016) over wellicht de meest gebruikte uitspraak in voordrachten over autisme: als je één autist hebt gezien, dan heb je slechts één autist gezien. En waarom deze uitspraak herhalen wel nog zinvol kan zijn.
Jasmine (49) mailt me allereerst haar dank voor mijn blog en heeft tevens een vraag. “Telkens ik in gezelschap ben, wordt ik aangemaand eens een beetje aardig te zijn, niet zo chagrijnig of zuur uit de hoek te komen” schrijft ze. Hoe zou ik daar iets aan doen, en waarom zou ik aardig moeten zijn als ik het niet wil, vraagt ze vervolgens. In deze blog ga ik op haar vraag in.
Nummer tweeëntwintig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over terugkerende conflicten, over waar ik me dagelijks op verheug. Of winnen voor mij belangrijker is dan meedoen. Hoe ik omga met erotiek in het straatbeeld. Of ik mezelf wel eens anders voordoe dan wie ik ben. Waarin ik op mijn vader lijk. Of er volgens mij leven is na de dood. Wat voor type ruziemaker ik ben. Of ik meteen wakker ben ’s ochtends. En tot slot hoe mijn lach klinkt.
Het zal je maar overkomen. Je bent man, je hebt autisme en denkt bij een Thaise of Bosnische schone het geluk, de liefde van je leven te vinden. En wat blijkt? De vrouw in kwestie is alleen uit op geld en een huwelijk om zich te kunnen vestigen. Het is een verhaal – dat voor beide geslachten kan gelden – voorkomt in de roddelbladen. Waar als kop vaak staat “ze maken misbruik van mijn autisme”. Maar wie maakt er eigenlijk misbruik en van wat? In deze blog probeer ik daar iets over te schrijven.
Een brief aan mijn twintig jaar jongere ik, over wat wij gemeen hebben en waarin ons leven verschilt – met als rode draad de druk die wij ervoeren en ervaren, en hoe we ermee omgaan en omgingen.
