In de documentaire ‘De regels van Matthijs’ volgt regisseur Marc Schmidt zijn goede vriend Matthijs van dichtbij in zijn leven met autisme. Dit artikel is een kijkverslag met een persoonlijke interpretatie van wat ik zie.
In de documentaire brengt Schmidt sereen in beeld hoe zijn jeugdvriend Matthijs probeert orde in de chaos om hem heen te scheppen. Het contrast tussen de regels die Matthijs zelf maakt en die van de samenleving, de vertrouwensrelatie met Marc, de houding van hulpverleners en de woningmaatschappij, de zelfmoordpogingen, … allen komen aan bod in de documentaire en dit verslag. Alle partijen, ook de psychiater van Matthijs, gaven hun toestemming.
De documentaire speelt zich vooral af in het huis van Matthijs dat hij wil verbouwen (hoewel hij dat niet mag), en rond de plannen voor wat het moet worden zitten in zijn hoofd. Zijn verbouwing brengt hem meer en meer in conflict met de woningbouwvereniging die, naar Matthijs’ idee, zich niet aan de gemaakte afspraken houdt. Dit leidt tot heftige aanvaringen met vertegenwoordigers van de woningbouwvereniging maar ook met mensen die hem proberen te helpen.
Terwijl dit alles zich afspeelt geeft de documentaire ook inzicht in de unieke denkwijze van Matthijs die aan het Syndroom van Asperger lijdt. Zijn manier om dagen aan te geven is middels het 36-tallig stelsel, analoog aan de binaire/2-tallige, octale/8-tallige en hexadecimale/16-tallige stelsels.
Tegen het einde blijkt dat Matthijs niet verder kan met zijn leven en niemand hem echt kan helpen. Uiteindelijk wordt hij uit huis gezet en opgenomen in een woonvorm. Dat blijkt zijn laatste verblijfplaats..
Omgaan met feedback, met reacties, met kritiek, dat is niet eenvoudig. Dat merk ik vooral als ik een reactie laat op een blog van iemand met autisme. Vier op de vijf keer zie ik ze niet verschijnen. Wellicht ben ik gewoon te eerlijk. Zelf ben ik nochtans blij met elke reactie. Ook al gaat die soms lijnrecht in tegenover de ideeën die ik naar voor breng. Des te meer zelfs, want ik heb de wijsheid niet in pacht. En om het met een van mijn favoriete zangkunstenaars Raymond (van ’t… Read more Ieder zijn tempo →
Elke donderdag is het markt bij ons, in onze stad, de mooiste stad van dit land trouwens. Sinds enkele weken is onze markt ook nog eens verkozen tot ‘gezelligste markt van het land’. Dat komt wellicht omdat het er erg druk is. Gezellig druk, zeggen ze. En nu het label er is, lijkt het er nog veel ‘gezelliger’ geworden. Je kan er nu nog meer op de koppen lopen, nog meer je geld gestolen worden, af en toe een duw en een trek krijgen. En het duurt nog langer vooraleer… Read more De kousen maken de man →
Mensen met autisme zijn goed in het testen van software en spelen van computergames. Het zou natuurlijk leuk zijn mocht er ook nog bij verteld worden dat mensen met autisme nog iets anders kunnen. Eerder dan weeral te vervallen in veralgemening, ten koste van veel talent dat verloren gaat.
Het is geen geheim: vroege diagnose leidt tot vroege interventie bij kinderen op het autismespectrum EN vroege interventie vertaalt zich in betere toekomstmogelijkheden voor kinderen op vlak deelnemen aan de samenleving en zo dicht mogelijk een ‘normaal’ leven benaderen wanneer ze opgroeien. Maar wat wanneer je een volwassene bent en je hebt vroege interventie gemist? Ik kan je vertellen dat je nooit te oud bent om te leren en te groeien en wat je leeftijd of omstandigheid ook is, je kan een beter leven hebben morgen dan vandaag. Bovendien kan… Read more De mooiste ballen ooit →
Op de vraag of het moeilijk is om goede keuzes te maken, antwoord ik volmondig ja. Er zijn volgens mij weinig mensen, los van het autisme, die vooral goede keuzes kunnen maken. Vandaar waarschijnlijk ook de uitdrukking: missen is menselijk. Ook mensen met autisme zijn dus menselijk en kunnen fouten maken. Al valt het sommige mensen moeilijk om dat toe te geven en steigeren ze daarbij al te vaak. Want ‘wie zal dat betalen?’. En: ‘wat gebeurt er met onze goede naam?’ Alsof er bij hen zoveel meer staat bij… Read more De goede keuze … altijd een beetje boekhouden →
Het is druk als ik bij David aankom. Druk bij zichzelf, en druk in mijn hoofd. Hij woont immers nogal afgelegen en ik heb lang moeten rijden en zoeken. Zelfs met een goede gps. Ver weg van alle drukte om zelf druk te mogen zijn, zegt hij zelf. ‘Als het goed is, rond ik dit nog even af. De voorbereiding voor ons gesprek ligt op tafel’ roept hij als ik in zijn atelier kom. Voor mij is dat prima. Ik probeer alvast wat te acclimatiseren. Een voortdurende heruitvinding Die voorbereiding… Read more ‘Wie goed weet te vallen, kan ook beter opstaan’ →
Dit stuk is een leesverslag van Zoon met een gebruiksaanwijzing van Eva van der Linden, met stukjes observatie, over haar zonen, eentje met en eentje zonder autisme. In ‘Zoon met een gebruiksaanwijzing: over mijn kleuter met autisme’ schrijft Eva Van der Linden, de auteur, op een prettige manier in kleine stukjes, observerend en zonder veel moeilijke woorden over haar zonen, eentje met en eentje zonder autisme. Alleen achteraan is er een stukje over autisme zelf. Bovenal is ‘Een zoon met een gebruiksaanwijzing’ een eerlijk boek geworden. Het is een boek van een moeder (en vader) die vanuit positieve ingesteldheid en met open blik zoekende zijn, en dat hopelijk ook zullen blijven.
Tistje 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.