‘Ik wil graag normaal zijn, is dat raar?’
Katrien (26) stuurt me per mail deze vraag : Ik heb niet echt problemen met mezelf, maar ik wil graag zo normaal mogelijk zijn. Naar het schijnt heb ik autisme, en dat is ook vastgesteld zodanig dat ze mij niet kunnen opsluiten, maar toch wil ik vooral zijn en doen zoals andere mensen Mensen om me heen vinden dat raar, en zeggen dat het niet kan, maar is het echt zo raar om normaal of zoals de anderen te willen zijn?
Je vraag vind ik alvast niet raar, Katrien, en ik wil je alvast bedanken om ze mij te mailen. Ik denk dat er vast wel nog mensen (met en zonder autisme) zijn die ermee bezig zijn. Zelf vind ik zo normaal mogelijk willen zijn, in de zin van niet teveel afwijken van het gemiddelde, alvast zeker niet raar. Vermoedelijk wil iedereen dat wel op een of andere manier.
Als je normaal echter invult in de zin van zijn zoals de anderen en doen zoals de anderen, zoals jij lijkt te doen, vind ik dat iets minder positief. Aangezien je als mens uniek bent, een individu zoals geen ander, is het immers erg moeilijk om te zijn zoals een ander, en zeker te doen zoals een ander. Iedereen heeft namelijk andere talenten en beperkingen, en een andere achtergrond die jij niet steeds kan kennen. En dan zijn er ook nog mensen die je beter niet kan navolgen, omdat ze teveel risico’s nemen of handiger zijn om ontoelaatbare of onwettelijke dingen te doen zonder gestraft te worden.
Ik zou het zelf ook jammer vinden als iemand zijn of haar leven lang alleen andere mensen zou willen imiteren. Soms is imitatie en jezelf laten inspireren door anderen wel eens nodig, maar jezelf proberen te zijn, zoveel mogelijk rekening houdend met de omgeving, vind ik persoonlijk veel positiever.
Kortom, normaal willen zijn vind ik niet raar, maar veel hangt af wat je onder ‘normaal’ verstaat. Zelf probeer ik een evenwicht te vinden tussen eigen en andermans verwachtingen. Mensen die hun gevoel van normaal te zijn alleen laten afhangen van eigen verwachtingen en ideeën, zijn meestal onaangenaam om mee te leven. Het is dus goed, Katrien, als je wil rekening houden met anderen, en wil meedoen. Maar als je jouw invulling van normaal hoofdzakelijk laat afhangen van de verwachtingen, kan dat leiden tot een erg ongelukkig leven. En dat wens ik jou natuurlijk niet toe.
p.s. Wil je graag weten hoe normaal je bent? Dan kan je de test van Durf te denken.nl eens maken. De uitslag moet je natuurlijk wel met een korreltje zout nemen, relativeren dus.. Volgens die test zou ik overigens ‘vreemdsoortig’ zijn, wat volgens mij een mooi label is.
Tistje 
Voor iedereen die de test neemt… er is geen uitslag waarbij je als normaal naar voren komt. Alle uitslagen verwijzen naar de filosofen die het humanisme gebracht hebben tot wat het nu is. En deze personen zijn allemaal bestempeld als niet normaal vanuit de toen geldende cultuur.
Als je jezelf aangesproken voelt dan is de kans groot dat het humanisme bij je past. En dat is niet iets om zwaar aan te tillen maar zeker het onderzoeken waard. Dit is de website die aan http://www.durftedenken.nl is gekoppeld; http://www.humanistischealliantie.nl.
@ Geert…
Als ik 1 ding geleerd heb dan is verwachten dat je ergens waardering voor krijgt niet gezond. Het zit simpelweg niet in de cultuur. En door verwachtingspatronen te hebben die niet realistisch zijn frustreer je jezelf en dat is niet fijn en gaat uiteindelijk tegen je werken. Mijn tip, als iets goed gaat beloon jezelf. Mijn beloning is heel simpel, een fles Coca-cola Zero en een reep Milka chocolade nuttigen tijdens het kijken van een superhelden film.
LikeLike
Leuke test Sam 🙂
“ABSURD
Want je bent het ideaal van Sartre!
Je neemt de dingen superserieus. Je bent alleen op de wereld en je weet het. Het lot neem je volledig in eigen hand. Mensen die zichzelf anders voordoen dan ze zijn, vind je slap en leugenachtig.
In deze tijd is verantwoordelijkheidsgevoel zeldzaam. Al vinden normale mensen ook dat ze hun eigen pad moeten bepalen, ze zijn niet zo vrij als jij.”
Alleen op de wereld, hoe waar.
En ik zit er niet mee. Ik ga geen toneel spelen, heb ik bijna nooit gedaan en dat levert de nodige en vooral onnodige moeilijkheden op, maar dat weten alle autisten maar al te goed .
Zoals Geert al zei, wij zien oplossingen waar anderen niet opkomen. Maar dan nog zitten degenen die je probeert te helpen, vaak zo vast in hun ander denkpatroon dat ze er niets mee doen.
Nou, so be it.
Ik kan hun manier van denken en doen niet veranderen, maar stop dan ook met proberen mij te veranderen.
LikeGeliked door 1 persoon
en ik deed de test met als resultaat:
“Singulier
Want je bent het ideaal van Descartes!
Jij neemt niet zomaar iets voor waar aan, maar plaatst overal vraagtekens bij. Je vertrouwt alleen wel op je eigen denkvermogen. Je bent een luis in de pels en voelt je daar goed bij.
In deze tijd is het zeldzaam om je volledig te laten leiden door je ratio. Al twijfelen normale mensen ook geregeld, ze zijn niet zo kritisch als jij.”
Heel juist, ik ben een eenzaat, maar met mijn eenzaam denken, ben ik ook diegene die de oplossing biedt die de anderen niet zien. Mocht iedereen in de wereld “normaal” zijn, dan was de wereld heel wat minder normaal dan nu, dan liepen we waarschijnlijk nog niet eens rechtop! Ik hoop dat de normale mensen in de wereld eens de “abnormalen”, eens bedanken!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik begrijp Katrien heel goed.
Ook ik wil heel graag ”normaal” zijn.
Niet noodzakelijk een even grijze muis als de massa, maar toch grijzer dan nu…
Het is nooit leuk om telkens weer te moeten horen dat je raar, asociaal, abnormaal bent. Niemand wil dit.
Wie niet aan de norm voldoet, is ”abnormaal”. Wie die norm vastlegt, is me echter nog steeds niet duidelijk.
Dus Katrien, helemaal niet raar, maar fixeer je ook niet op ”normaal” zijn. Zoals Sam al zegt, moeten we vooral trachten onszelf te zijn en trouw blijven aan onszelf in plaats van te imiteren en aan alle verwachtingen te willen voldoen.
Oh ja, Sam, ik deed die online test net ook en kreeg als resultaat “niet van deze wereld” :-).
LikeGeliked door 1 persoon
Die vraag… zo terecht en zo moeilijk… die wens zo begrijpelijk en tegelijkertijd zo onrealistisch. Ik zou nou kunnen beginnen over Don Quijote en zijn windmolens. Over de keren dat ik mijzelf belachelijk heb gemaakt door mijzelf als clown te gedragen om erbij te horen… over mijzelf wegcijferen en mijzelf te camoufleren om normaal te doen… alleen om tot de conclusie te komen dat normaal niet bestaat. Er is geen “gemiddeld” persoon. Iedereen heeft trekjes die sociaal buiten de norm vallen. Sommigen kunnen het goed camoufleren, anderen vallen op. Weer anderen maken er hun beroep van om anders te zijn… en weer anderen willen dat jij stopt met jezelf te zijn en je willen dwingen dat je aan hun wereldbeeld en standaarden conformeert.
Maar elke keer dat ik mijzelf probeerde te schakelen naar het sociale beeld van normaal zijn merkte ik dat ik er ongelukkig van werd… zeer ongelukkig. Mijn advies… wees jezelf, ontwikkel jezelf en durf tegen de stroom in te gaan. Alleen dan kom je de mensen tegen die bij je passen en om jou geven want het laatste wat je wil is in een echo kamer leven waarin je een oppervlakkig leven gaat leiden omdat je zo graag wil conformeren om erbij te horen. Op het moment dat je in de “normale” wereld gaat leven, leef je in een wereld die nep is. Waar je niets leert en jezelf niet leert kennen want ik kan je nou al garanderen dat als jij jezelf in zo’n omgeving bevind je langzaam maar zeker op brandt.
Oh, en nog 1 ding over die “normale” wereld waar bijna iedere autist eigenlijk wel bij wil horen of zichzelf ooit heeft afgevraagd hoe het zou zijn om erbij te horen. Je hebt er niets aan… en kan zelfs gevaarlijk zijn. Want die normale wereld… tja die is wel heel rigide en als je er ook maar even buiten springt dan wordt je al snel geïsoleerd en buitengesloten. En waarom? Bij mensen die zeggen normaal te zijn is er verrassend weinig ruimte voor mensen die buiten de norm vallen, ze hebben ideeën over hoe de maatschappij eruit moet zien en eisen dat je jezelf zo gedraagt en kunnen niet omgaan met afwijkend gedrag.
De vraag die er werkelijk toe doet voor iedereen is;”Wordt ik er gelukkig van?”.
Overigens val ik helemaal buiten het normaal zijn… maar juist nadat ik stopte met de wens om te conformeren kreeg ik de ruimte om mijzelf te gaan ontdekken. Nadat ik van de sociale ketens was ontdaan kwamen mijn sterke punten naar boven.
En er zijn vele voorbeelden van mensen die niet aan de norm voldoen maar toch worden gewaardeerd. Van Einstein, Feynman, Hawkings, Nash, Descartes en ga zo maar door. En als je nog een reden wilt hebben waarom uniek en jezelf zijn het beste is… kijk maar eens op YouTube naar “Grace VanDerWaal Golden Buzzer. Zij is voor mij het meest recente voorbeeld dat juist uniek zijn de wereld meer inhoud, smaak en kleur geeft. Of denk aan het lied “Another Brick in the Wall” van Pink Floyd.
Nee, geef mij maar een prettig gestoord persoon, veel interessanter dan wat voor normaal doorgaat.
Overigens kan het geen kwaad om soms te conformeren. Zolang je jezelf maar niet verliest erin.
LikeGeliked door 1 persoon