Spring naar inhoud

Tag: geduld

‘Hoe moet het verder?’ … autisme en moeilijke vragen

Vroeg of laat, op een bepaald moment, komt de vraag hoe het verder moet. Ik vind dat een moeilijke vraag. Ik benijd mensen die daar meteen een antwoord op hebben, van ‘ik weet het niet’ tot ‘zo vind ik dat het verder moet’. Ik benijd ook mensen die meteen om meer informatie vragen met ‘hoe bedoel je?’, of die in geen tijd een pasklaar uitgebreid en concreet antwoord weten te verzinnen. Zelf ben ik daar veel minder sterk in. Hoe ik mijn antwoord verzin, beschrijf ik in deze blog op mijn mijn eigen manier.

‘Hoe kan ik het vertrouwen van mijn autistische kameraad opkrikken?’

Johnny, geen lezer van deze blog, mailt me volgende vraag: “Mijn vrouw Lesley, die jouw blog wel leest, stelde voor dat ik mijn ‘probleem’ aan jou voorlegde. Het lijkt of mijn kameraad, die autisme heeft, het veel moeilijker heeft met vertrouwen met anderen, met mensen in ons groepje, dan wij, als normale mensen. Hoe zou dat volgens jou komen? Moet ik dat in het autisme zoeken? Heeft hij iets ergs meegemaakt? En wat kunnen we eraan doen? Hoe kan ik het vertrouwen van mijn autistische kameraad opkrikken? Zou jij daar iets op kunnen schrijven? Ciao!’ Vanuit eigen ervaringen en met nuance probeer ik deze vraag in deze blog te beantwoorden.

1000 vragen aan jezelf #9

De negende in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over wat ik zou doen mocht ik lange tijd in de gevangenis, waar ik vroeger blij van werd, in welke kledij ik me mooi voel, wat er op mijn nachtkastje ligt, hoe geduldig ik ben, wie mijn gevallen held(in) is, of er foto’s op mijn gsm staan waarmee iemand me zou kunnen onder druk zetten, hoe ik me oppep na een rotdag en of ik graag mediteer.

Geduld

Tekst rond verlies van geduld naar maatschappelijk inpassen. Geïnspireerd door ‘Patience’ van de Portugese life & motivational coach José Micard Teixeira (ook op een poster toegeschreven aan de actrice Meryl Streep)

Gewoon wat tijd

Gewoon wat tijd is wat ik vraag. Om te worden wie ik ben, mijn levensreis te maken, en de codes van de prijzen, die voor mij zouden zijn weggelegd tijdig te kraken. Wat tijd dus. Om mijn kleine hart moed in te spreken. Om, weliswaar schoorvoetend, eraan te beginnen. Zonder vrees en angst mezelf te verliezen, en voor het goede in het leven te kunnen kiezen. Wat tijd, om een net te kunnen weven. Dat me niet beknelt maar op tijd opvangt. Wat tijd, om niet te snel te moeten… Read more Gewoon wat tijd