Bijna 50 jaar duurde het voor Kathleen De Bondt een diagnose kreeg. Zij getuigde op vrijdag 9 september in de Vlaamse krant De Standaard over de lange procedures, de ingewikkelde structuren en de grote som geld die ze uit eigen zak betaalt om haar leven met autisme draaglijk te houden. Deze blog is een reactie op dit opinieartikel.
Alle samenvattingen van de 31 artikels verschenen op deze blog in de voorbije maand (juni 2016).
Nummer veertien in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over de beroemdheid die ik zou kiezen om een dag mee door te brengen. Over wat heel goed gaat bij mij en hoe ik dat voor elkaar krijg. Over mijn droomberoep(en). Verder of ik gemakkelijk om hulp vraag, wat ik maar niet kan weggooien, welke (web)sites ik dagelijks bezoek, of het beste in het leven gratis is (of net niet), of ik wel eens iets heb gestolen, of ik anderen aanvaard zoals ze zijn, en wat ik graag zou hebben mocht ik 1 minuut gratis zou kunnen winkelen.
De zon schijnt. De buitenthermometer geeft 28°c aan. De airco binnen staat op 16°c. Heerlijk koel in huis. Enkele oudere dames hebben zich, in bain de soleil, op het plat dak even verderop genesteld voor een zonnebad. Het leven zoals het is, en intussen ben ik al begonnen aan mijn tijdsschema. Wat ben ik blij dat ik dat schema heb, denk ik vaak. In deze blog een greep uit wat ik deze voormidag zoals doe. Van sms-permanentie tot huishouden, van boeken afstoffen tot om eten gaan, en denken aan wat er nog zoals op het menu staat.
Georgina Derbyshire in ‘Mijn hoofd heeft het nogal druk vandaag: een moeder, een zoon en hun wonderlijke reis in de wereld van autisme’ (Lannoo, 2011) over de betekenis van lachen in haar boek en haar leven met haar zoon met autisme.
“Ik heb een ander leven dan ik voor mezelf gedacht had. Ik begrijp hoe het had kunnen zijn. Ik wilde slimmer zijn dan het leven en alles uitdenken. Ik heb volmaaktheid geëist. Even had ik het bijna. Alsof het leven mij voor de gek gehouden heeft. Waarom ben ik in mijn hoofd gaan wonen?” – Matthijs van der Meer in ‘De Regels van Matthijs’ (een documentaire van Marc Schmidt)
Een poging tot antwoord op de vraag of mensen met autisme verantwoordelijkheid kunnen opnemen en hoe zoiets dan gaat?
Als niemand het mij wilde of kon leren, moest ik het mezelf maar leren, dacht ik zo. Dus dat is precies wat ik deed. Ik leerde mezelf alles. Door mensen nauwgezet te observeren. Door veel te lezen. En vooral door te experimenteren. Beetje bij beetje ontwikkelde ik kneepjes en alternatieven om mijn tekortkomingen te overwinnen en mijn sterktes te exploiteren. Zo ging ik behoren tot de groep ‘mensen als ik’. Die hun plan leerden trekken. Tot het concept ‘mensen als ik’ een volledig nieuwe betekenis kreeg. Voorheen zou ik mezelf… Read more Een nieuw leven … →
Tistje 