Het Plato-principe is een letterwoord en kapstok om te komen tot een dialoog die leidt tot een autismevriendelijke omgeving. Op basis van het artikel van Kobe Vanroy, internationaal educatief medewerker bij Sterkmakers, in het tijdschrift Sterk in Autisme, ga ik na in welke mate ik dit Plato-principe toepas in de voorbereiding van en communicatie rond mijn ervaringswerk.
‘Het wordt me blijkbaar niet gegund een autismediagnose te krijgen’, schrijft Alice. ‘Dat vind ik heel jammer, omdat ik er zeer van overtuigd ben dat ik autistisch ben. Het is helaas niet zo gemakkelijk, heb ik gemerkt, en het vergt wel wat inspanningen, ook emotioneel, om deze weg af te leggen. Ik heb intussen wel ruim twintig diagnoses opgepikt, waarvan ik de ene al meer erken dan de andere. Ik heb in al die tijd wel tal van redenen gehoord waarom ik niet zou in aanmerking komen. Heeft u een idee welke redenen bij andere mensen, eventueel ook bij u, zijn gegeven waarom u (aanvankelijk) geen autisme zou hebben?’ In deze blog probeer ik daar vanuit tal van ervaringen op te antwoorden en samen te vatten in tien motivaties of redenen die vernoemd worden om niet te spreken van autisme.
Margot, moeder van een bijna volwassen autidochter, vraagt me naar tips om haar dochter te motiveren om dingen te doen die ze niet leuk vindt. Hoe het zit met motivatie, beloning en hoe ik mij ertoe krijg om dingen te doen die ik niet leuk vindt, probeer ik in deze blog met de nodige nuance te beschrijven.
Peter Schmidt, Duits geofysicus met autisme, in ‘Kein Anschluss under diesem Kollegen: Ein Autist im Job’ (Patmos, 2014) (vertaling van Sam Peeters) waar hij vooral tegenaan loopt op de werkvloer en wat hem al die jaren heeft gedreven tot waar hij nu staat (en verder wil).
J’ai toujours voulu le faire. Ik heb het altijd al willen doen. Het moet zowat de meest geziene zin zijn in ons land. Op een steenworp van het Centraal Station van Brussel. Ik heb me altijd afgevraagd wat het betekende. Voor hem of haar, voor anderen, voor mij. En in deze blog probeer ik dat uit te leggen.
De eerste kleuterklas is een schok, ons kind beleeft dat jaar als een vis op het droge. Problemen op school. Wachtlijsten. En nog eens wachtlijsten. Diagnose. Moeilijke beslissingen, meedogenloze administratie, onervaren professionelen. Maar ook empatische en competente professionelen. Het medisch model van handicap met zijn meetbaar defect is heel sterk aanwezig in de Vlaamse School. Meten is weten en meten betekent testen en wel vanaf het kleuteronderwijs. (…) In de jaren 70 was ons schoolrapport een klein gedrukt boekje met naast punten voor werken en lessen ook punten voor gedrag,… Read more Een vierkante pen in een ronde school →
Soms moet het vanzelfsprekende eens gezegd. Hoewel. Wat voor de ene evident is, zal dat voor een ander niet zijn. Omdat ik niet in herhaling wil vallen, laat ik dit meestal achterwege. Er is immers zoveel te zeggen en zo weinig tijd en energie. Zoals dat wat ik zeg of schrijf alleen maar weergeeft wat ik denk, zeg, ervaar, voel en beleef. Als ik over mijn autismebeleving spreek of schrijf, hoeft dat (vanzelfsprekend) niet op te gaan voor de hele of zelfs maar een deel van de groep mensen met… Read more Vanzelfsprekend →
Tistje 