Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). Deze keer stel ik me de vraag of we elke dag moeten leven alsof het onze laatste is. De ondertitel is autisme en toekomst.
Bert (45) wil graag het volgende weten: ‘Wat zou u doen wanneer de dag des oordeels aanbreekt? Ik ben daar namelijk door gefascineerd, maar de antwoorden die ik vind stellen me teleur. Als autistisch persoon zou u naar verluidt buiten de hokjes denken, dus u heeft vast wel een oplossing die elders onbedacht is gebleven?” In deze blog probeer ik op deze vraag een antwoord te geven
Een korte bespreking van Diagnostic Cultures: a cultural approach to the pathologization of Modern Life (Routledge, 2016). van Svend Brinkmann (Deens hoogleraar psychologie) waarin hij diagnostiek en de opkomst van diagnostische taal in ons dagelijks leven van nader bekijkt, bekritiseert en advies geeft hoe het anders zou kunnen.
fragment van Jan-Hendrik Bakker in In stilte: een filosofie van de afzondering (Atlas/Contact, 2015) over waarom de woestijnvaders een vorm van autisme hadden
Vijf wegen waarlangs mensen met autisme tot religieuze beleving (kunnen) komen.
Geïnspireerd door de gedachten van Olga Bogdashina rond religie (in een discussiegroep op het sociale nieuwsmedium Linkedin).
Gelovig zijn, het is altijd een uitdaging geweest. Gelovigen, zeker in een persoonlijke God, zijn tegenwoordig ‘challenged people’, mensen met een handicap. In de zin dat het niet gemakkelijk is in onze samenleving ermee te leven, ervoor uit te komen, ermee om te gaan. Gelovigen die zeer godsdienstig zijn of het geloof erg strikt nemen, worden al eens smalend ‘autistisch’ genoemd. Tot een tijdje terug. Toen verscheen een artikel dat mensen met autisme minder of zelfs niet gelovig zouden zijn. Wat me meteen te binnen schoot: nu moeten die arme… Read more Geloofd, gewikt en gewogen →
Een begrafenis bijwonen is geen lachertje. Noch figuurlijk noch letterlijk. In deze blog schrijf ik over de ervaringen die ik had met dit ritueel en hoe volgens mij mijn autisme daar een rol in speelde.
Tistje 