In de trein merk ik een vrouw die alleen zit en wiegt, wat herkenning oproept. Terwijl gedachten over autisme en zorgen voor anderen opkomen, blijf ik stil. De vrouw laat een onverwachte indruk achter. Het moment roept vragen op over begrip en de onzichtbare verhalen van anderen.
We houden van tradities, zoals jaarlijks naar een dierentuin gaan. De chaotische reis met het openbaar vervoer bleek een mooie gelegenheid om het te hebben over reizen per trein en per bus, en waarom sommige autistische personen daar misschien toch beter in zijn dan gedacht.
Onlangs stond ik stil met de trein in het midden van de natuur. Zonder te weten wat er gebeurd was. In deze blog beschrijf ik wat toen gebeurde.
Jeppe is 20 en staat zoals elke dag klaar te wachten op de trein om naar zijn colleges aan de universiteit te gaan. Op dat moment wordt iets omgeroepen waardoor Jeppe vandaag niet op zijn bestemming zal geraken. In deze tekst beschrijf ik ook vanuit eigen ervaring hoe dat gaat, en waarom Jeppe niet ter plekke geraakt. Geïnspireerd door een aantal verhalen van mensen met autisme over ‘details’ die door hun autisme tot onverwachte wendingen in hun leven kunnen leiden.
Lange tijd heb ik gedacht dat die mensen aan een of andere stoornis leden. Normale mensen reizen toch in de richting waar ze naartoe gaan? Tot ik, eerder toevallig, in gesprek raakte met enkele van die mensen, en bleek dat ze er zich ook nog goed bij voelden. In dit stukje geef ik mijn eigen beleving van achterwaarts reizen.
Observaties tijdens een treinrit met een cactus, een mijnheer die hoogstwaarschijnlijk uit Nederland komt, een moeder en een bezorgd kind, een conducteur die iets onverwacht omroept en natuurlijk de trein die ons meeneemt naar onverwachte avonturen.
Laat die lat los, stond er bibberig gekalkt op de wagon van de Intercity naar huis. Maar wat betekent het? Wat is die lat en wie moet ze loslaten? En wat betekent loslaten? Een korte blog over latten en loslaten.
J’ai toujours voulu le faire. Ik heb het altijd al willen doen. Het moet zowat de meest geziene zin zijn in ons land. Op een steenworp van het Centraal Station van Brussel. Ik heb me altijd afgevraagd wat het betekende. Voor hem of haar, voor anderen, voor mij. En in deze blog probeer ik dat uit te leggen.
Tistje 