Laat die lat los, stond er bibberig gekalkt op de wagon van de Intercity naar huis.  Het gebeurt wel meer dat we graffiti zien als we met de trein onderweg zijn. Op een wagon, die van ons of die van een voorbijrijdende trein. Op een sein – of stroomhuisje naast het spoor, of in een tunnel.  Ik sta soms verteld van de plekken waar graffiti wordt aangebracht. Het zijn immers vaak niet meteen de best bereikbare locaties. Als er dan ook nog een doordenkertje staat, en niet louter krachttermen, dan ben ik die graffiti-kunstenaar ook nog eens dankbaar.

Welke lat de graffiteur/euse bedoelde bedoeld werd, zal ik waarschijnlijk nooit weten. Of h/zij het figuurlijk of letterlijk bedoelde evenmin. Misschien bedoelde h/zij wel de graatmagere minnares van zijn kompaan? Maar het kan ook gewoon iets figuurlijk of filosofisch zijn.  Als een boodschap aan de forenzen die maar eens de lat wat lager moesten leggen. Of liever, ze moesten hem maar eens gewoon loslaten. Meteen twee heilige koeien van tegenwoordig: de spreekwoordelijke lat en het al even spreekwoordelijke loslaten. Terwijl het Vlaamse landschap mij iets probeerde te vertellen, begon het in mijn hoofd te krioelen van associaties, linken en beelden.

Met latten heb ik hoegenaamd geen goede relatie. Telkens er op school een lat aan te pas kwam, was ik de pineut. Of het nu meetkunde, tekenen of turnen was. Ik vergat ze, of legde ze verkeerd, of liep er tegen. En over een lat springen, wat is daar nu sportief aan? Ook figuurlijk heb ik er weinig mee op. Het is goed ambitie te hebben, maar steeds de lat hoger of lager leggen, daar doe ik niet aan mee. Wat mij betreft is er geen lat, of is het iets dat opgelegd wordt. Ik probeer gewoon het beste te maken van wat ik kan, niet door steeds beter of hoger te gaan, of anderen te verslaan. Nee, de lat loslaten is volgens mij veel teveel eer voor die lat. En voor de makers en verdelers van latten natuurlijk ook. Figuurlijk gesproken natuurlijk.