Een hectische bouwwerf vermomd als station tijdens de spits. Vermomd als de enige supermarkt met koopjes op de vooravond van kerstavond. Met in het hart een feeërieke vedettenparade ter ere van de viering van het jubileum van ‘s lands hartenbreker. Dat komt voor mij al vlug in de buurt van overprikkeling. Waarna het geluid eerst langzaam maar steeds sneller uitdijt en het licht uiteindelijk uitvalt, tegelijk met mijn bewustzijn.

Al hoeft het lang niet altijd allemaal geluid, zoals in dit geval, en evenmin steeds ineens zo hevig. Het kunnen ook opeenvolgende, onregelmatige en onverwachte vloedgolven zijn die een meltdown en vervolgens een blokkade veroorzaken. Het kan evengoed de laatste van urenlang haast onhoorbaar druppelen zijn. Het kan de laatste smak in een kakofonie van gepraat en gesmak. Het kan ook het getik zijn van een vork tegen het kristallen glas twee tafels verder in het overvolle restaurant tijdens een etentje met schoonouders.

De effecten naar buiten, het al dan niet opgemerkte gedrag, kan wisselen naargelang het moment waarop de grens, van wat mijn prikkelverwerking aankan, overschreden wordt. Apathisch wegdeemsteren, imploderen, explosie of erop wijzen dat erop dat mijn menselijkheid overschreden is. Deze vier soorten reacties, en de vele tussenvormen, kunnen elkaar afwisselen als signaal dat het bij wijze van spreken een voor twaalf is. Dat met mij binnenkort geen land meer te bezeilen is, dat ik op im/exploderen sta en mij even moet afzonderen, in mezelf, of om af te koelen in de luwte van een besloten omgeving.