Bedenkingen rond wachten op ondersteuning geschreven naar aanleiding van een artikel rond de invloed van wachtlijsten op ondersteuning en euthanasie op basis van ondraaglijk lijden in De Standaard van 11 juni 2022
Wat maakt ons tot mens? Soms denk ik dat het wachten is. Hoewel. Tijdens het wachten luister ik naar ‘What makes us human?’, de podcast van BBC Radio 2 met Jeremy Vine, en hoor ik tal van mensen die slimmer zijn dan ik veel interessantere ideeën daarover uiten. Zoals de bioloog Chris Packham (ook enigszins bekend als man met autisme). Ook de audio-essays van econoom en activiste Noreena Hertz en politicoloog Francis Fukuyama zijn me bijgebleven. In deze blog zowel mijn eigen kijk als die van bovengenoemden.
Ik was te vroeg bij de dermatoloog, en dus ging ik in het nabijgelegen park op een bankje bij de vijver zitten schrijven. Wat daar gebeurde kan u in deze blog lezen.
Tijdens het wachten op een onderzoek medische beeldvorming, in wachtzone 7 – er zijn immers geen wachtzalen meer maar in elkaar overvloeiende zones – gebeurt teveel om op te noemen, maar toch doe ik een poging om een indruk te geven in dit stukje tekst.
Elke vierde van de maand schrijf ik over een preoccupatie of passie. Ik begin met wat wellicht mijn grootste passie is: oplijsten of lijstjes maken van wat of wie dan ook. Meestal doe ik dat op ‘dode’ momenten, wanneer ik moet wachten. Of ik lees lijstjes van anderen, zoals ‘Last suppers served on Death Row’ in een Engels tijdschrift dat in de wachtkamer bij de huisarts lag.
Nummer vijftien in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over welke landen ik nog wil bezoeken, welke (super)kracht ik graag zou hebben, en wanneer ik wel eens door grond zakte (van schaamte). Van welk liedje ik vrolijk wordt, hoe flexibel ik wel (of niet) ben. Of er vreemde eetcombinaties zijn waar ik gek op ben. En wat ik zoal doe tijdens het wachten in een rij. Tot slot ook nog enkele moeilijker vragen: waar ik afleidt dat ik van iemand houd, of verzoeningen altijd tot littekens leiden, en of ik vaak gesprekken voer in mijn hoofd.
Zo moet het vroeger zijn geweest, op bezoek gaan bij iemand in de tijd dat fotoprofielen en videochat nog niet bestonden. In deze blog vertel ik mijn reis naar een stad op bezoek bij iemand met wie ik alleen getelefoneerd en gemaild heb. Met in mijn rugzak het boek Odysseus, maar zonder een omzwerving van twintig jaar.
In onze straat zit een oude man dag in dag uit in zijn auto. Van negen tot vijf, dan gaat hij terug naar zijn huis aan de overkant. In zijn huis is alles keurig geordend. Eenmaal ben ik er binnen geweest, sindsdien is er een soort band met de man. In deze blog vertel ik hoe dat kwam.
Tistje 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.