Zo moet het vroeger zijn geweest, op bezoek gaan bij iemand in de tijd dat fotoprofielen en videochat nog niet bestonden. In deze blog vertel ik mijn reis naar een stad op bezoek bij iemand met wie ik alleen getelefoneerd en gemaild heb. Met in mijn rugzak het boek Odysseus, maar zonder een omzwerving van twintig jaar.
In onze straat zit een oude man dag in dag uit in zijn auto. Van negen tot vijf, dan gaat hij terug naar zijn huis aan de overkant. In zijn huis is alles keurig geordend. Eenmaal ben ik er binnen geweest, sindsdien is er een soort band met de man. In deze blog vertel ik hoe dat kwam.
Een volle dag duurt het om op de afspraak te zijn voor een consultatie bij een specialist … tijd genoeg om te observeren, om mensen te ontmoeten, om gebeurtenissen mee te maken. Een dag uit het leven van een ziekenhuisreiziger.
Twee jaar. Die tijd zou een mens gemiddeld verdoen aan wachten. Je kan het zo gek niet bedenken of je kan of moet erop wachten. Al dan niet met tegenzin. Al is er ook veel dat liever op zich laat wachten. Kunnen wachten, op een plaats kunnen blijven tot iemand of iets komt, is een vaardigheid om te (over)leven. Al vroeg leren we dat iets niet nu maar binnen een bepaalde (en helaas soms onbepaalde) tijd kan gebeuren. Of dat iemand mogelijks niet komt of iets mogelijks niet gebeurt. Wachten… Read more Start to Wait™ →
Zodra iets op me afkomt, een uitdaging of een taak, wil ik die terstond aanpakken. Het leven is immers tekort om veel stil te zitten, en ik wil geen kansen missen. Toch lijkt het vaak anders, dat ik eerder blijf zitten en niet verroer. Of op een moment een taak of uitdaging aanpak die niet logisch overkomt. Veel te vroeg of veel te laat in het gedacht van anderen. Processen in het verstand Zodra ik me bewust wordt van zo’n uitdaging, vinden er allerlei chemische reacties plaats in mijn verstand.… Read more Als een uitdaging zich aandient … →
Tistje 