Zodra iets op me afkomt, een uitdaging of een taak, wil ik die terstond aanpakken. Het leven is immers tekort om veel stil te zitten, en ik wil geen kansen missen.

Toch lijkt het vaak anders, dat ik eerder blijf zitten en niet verroer. Of op een moment een taak of uitdaging aanpak die niet logisch overkomt. Veel te vroeg of veel te laat in het gedacht van anderen.

Processen in het verstand

Zodra ik me bewust wordt van zo’n uitdaging, vinden er allerlei chemische reacties plaats in mijn verstand.

In mijn verstand duikt er in een flits een beeld voor mij op. Een beeld hoe de taak waarvan sprake ‘perfect’ of idealiter uitgevoerd kan worden. Het werk is bij wijze van spreken in een flits gepland en uitgevoerd.

Het enige wat nog rest is het zelf in de praktijk brengen. Als iemand anders dat doet, heb ik het daar al moeilijk mee. Nog moeilijker heb ik het als ik het eindresultaat niet kan zien of er geen overzicht over heb.

Als ik het zelf (met of zonder bijstand) doet, ga ik er volledig voor en wil het afmaken en zien vooraleer aan iets anders te beginnen.

Een wegdeemsterend beeld

Het minpunt van dat aanvankelijke beeld is dat het even snel weer wegdeemstert, en ik er geen foto van kan nemen die ik kan bewaren.

Daarom wil ik zo snel mogelijk aan het werk als het nog vers in mijn hoofd zit. Tenzij er echt belangrijker dingen zijn voorzien in mijn planning, en afhankelijk van de uitdaging, schiet ik direct in actie.

Prioriteiten stellen is dus niet meteen mijn sterkste kant. Een goede planning probeert dit in te tomen maar is soms niet bestand tegen mijn enthousiasme om initiatief te nemen.

Soms is het wachten op anderen

Omdat het soms niet direct mogelijk is te beginnen, om duidelijke maar ook minder duidelijke redenen, zit er weinig anders op dan te wachten. In die tijd zou ik iets anders kunnen doen of me kunnen voorbereiden.

Ervaring heeft me geleerd dat voorbereiding echter verloren werk is. Mensen durven al eens van alles omgooien, ontelbare keren van gedachten veranderen, rond de pot draaien …

Tijdens dat wachten bouwt er zich frustratie op

Het wachten om te beginnen, op de juiste informatie of op de inbreng van anderen, levert vaak veel frustratie op.

Als snel begin ik te knarsetanden dat ik alles zo traag gaat en de juiste oplossing nochtans voorhanden ligt en wachten tijdverspilling is. Ook de wetenschap dat ik nu weer op zoek moet naar alle puzzelstukjes van dat beeld, van die mindmap die aan me verscheen, wat veel langer duurt, levert frustratie op.

Me intussen nuttig bezighouden lukt niet zo goed

Om tijdens dat wachten iets anders te doen heb ik steeds een aantal fiches paraat van ‘korte zinvolle taken’.

Toch slaag ik er vaak niet in om intussen iets nuttigs te doen. De knop weer omdraaien vergt immers vaak meer tijd dan de tijd van wachten op het moment dat ik kan beginnen met de taak.

Wachten is een voorname energievretende activiteit

Bovendien vreet dit wachten soms zoveel energie dat ik uiteindelijk met vertraging of zelfs niet meer aan de taak toekom.

Hetzelfde gevoel als tijdens een creatieve gedachtegang uit concentratie gehaald te worden door een gsm-tune, of, als kind, op de kermis op de paardjesmolen naast de prijs te grijpen omdat een ander zijn hoofd net draaide.

Bovendien komen tal van gedachten op die teruggaan op vorige (eerder negatieve) ervaringen, die veelal te maken hebben met het proces, prestatiefactoren en sociale verwachtingen.

Tot slot …. na het wachten ben ik zo moe dat er geen taak meer uitgevoerd wordt

Wat uiteindelijk maakt dat ik ontmoedigd in gedachten verzink en geen energie meer overhoudt om aan de taak te beginnen.

Terwijl anderen dit denkproces niet zien, en denken dat ik apathisch ben, geen zin heb en gewoon een luiwammes ben. Terwijl ik gewoon een autist met een zelfverklaarde vorm van genialiteit ben.