Nummer twintig in de reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Of ik vaak initiatief neem. Aan welk huisdier ik goede herinneringen heb. Of er genoeg op mijn spaarrekening staat. Of ik altijd blijf wonen waar ik nu woon. Of ik gevoelig ben voor kritiek. Of ik bang ben voor iemand die ik ken. Of ik vaak tijd voor mezelf neem. Waar ik het laatst een slappe lach om had. Of ik tien minuten over iets zou kunnen improviseren waar ik voorheen nog niet over gepraat heb. En als er drie beeldschone, naakte vrouwen voor me zouden staan, welke van de drie zou ik dan kiezen en wat heeft dit volgens mij met economie te maken.
Verslag van ervaringen op de plaatselijke koopjesmarkt die in mijn buurt doorgaat, zowel sociaal als vanuit zintuigen, vanuit observatie en participatie.
Aan de uitgang van een multimediawinkel staat een iets oudere dame met wit hemd en bruine lange broek verveeld te wachten tot er iemand weer buiten gaat. Zodra ik mijn inkopen heb gedaan, stapt ze op mij af. Het gesprek dat volgt heb ik opgetekend in deze blog. Een poging om mij tevergeefs te overtuigen van de overstap naar de energieleverancier die zij vertegenwoordigt,
Een leesverslag van het programma Zomergasten van de Nederlandse omroep VPRO, met als gast de Vlaamse schrijfster Griet Op de Beeck.
Het is al geconsumeerd, snikt ze, terwijl het wrede zonlicht weerkaatst op het klaterende watervalletje, recht voor het lommerrijk terras van het bibliotheekcafé op een steenworp hiervandaan. Een zin die me opvalt en waar ik, op hetzelfde terras, een stukje over schrijf.
Geïnspireerd door een tekst van Samen Sterk Zonder Stigma, een Nederlandse organisatie, stel ik mijn twintig leefregels op, zeer tijdelijk en met een flinke pak zout te nemen (te relativeren).
Ontmoeting met een jonge vrouw op de trein die als eerste in haar familie vertrekt om te studeren aan de universiteit en op kamers gaat. Met genoeg kledij mee om op wereldreis te gaan.
Heel wat jaren geleden werkte ik bij een hoogbejaard echtpaar als thuishulp. In hun gebouw – een open groot herenhuis – riep de bewoner van het hoogste verdiep bij het minste geluid ‘Silence!’. Etienne, zo noemde de bewoner, liep hoog op met A Rebours van Huysmans en schiep naar zijn voorbeeld een eigen universum in zijn woning. Etienne was vooral heel erg geluidsgevoelig, en zou, zoveel jaar later, in onze megafone samenleving het nog veel lastiger hebben gehad. In deze blog vertel ik over mijn tijd toen en mijn bedenkingen nu over de toenemende geluidsvervuiling.
Tistje 