Aan autisme verwante persoonlijke bijdragen
De achtste in de lange reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over woorden waar kriebels, in goede en minder goede zin, bij horen, over op tv komen, over datgene waar ik zenuwachtig voor ben, over wat thuis tot een thuis maakt voor mij, over wat en wie ik niet kan missen, wat mijn favoriete sprookje(s) zijn en wat voor humor ik zou hebben.
De zevende in de lange reeks van 1000 vragen aan jezelf-blogs. Over leven na de dood, op wie ik zoal boos ben, het gebruik van het openbaar vervoer, of ik geworden ben wat ik vroeger droomde te worden, wat me verdriet doet, welke eigenschap ik het meest waardeer in mijn lief, wat mijn grootste (hier: belangrijkste) aankoop is geweest, of ik mensen een tweede kans geef en of ik veel vrienden heb. Kortom, alles wat u niet in de roddelbladen kon lezen (wegens volstrekt onbelangrijk), komt u hierna te weten.
Het heeft even geduurd, maar dan toch nummer 6 van de 1000 vragen: met wie ik voor het eerst zoende, wat mijn laatste ontdekking is, of ik een goede slaper ben, welke films ik liever op de bank dan in de bioscoop zie, of kinderen mij leuk vinden, welke sieraden ik dagelijks draag, hoe mild ik ben in mijn oordelen, of ik ban ben in het donker, welke boeken indruk op mij hebben gemaakt, en hoe mijn ideale trouwjurk/pak eruit ziet.
Schrijven hoeft een mens niet alleen in woorden, het kan ook in beelden, in muziek, met zand of met water, en mogelijks zelfs in zuchten. Op het einde van de dag maak ik op mijn Tumblr-stek een verhaal in beelden. Zonder veel gedoe. In deze blog schrijf ik enkele achterliggende gedachten daarbij.
Ik sta voor het rek in de supermarkt en denk. Of liever: ik sta in verwondering. En een gedachtestroom trekt zich op gang, van bij het begin, die maandag, bij wakker worden met een vreemd gevoel, tot vrijdag, op de operatietafel en tot voor het rek verzorgingsproducten in de supermarkt. Een enigszins warrige gedachtenstroom in een minuut of vijf.
Doodgewone dingen die je hart doen zingen, ze komen elke week in een rubriek in de krant De Standaard. Geïnspireerd door deze rubriek maak ik een overzichtje van heel gewone ‘dingen’ (ervaringen, momenten, mensen) die mij raken.
Ik heb iets met de grond. Al van vroeg in mijn leven. Een intense relatie, zeg maar. Aanvankelijk vooral letterlijk, later ook figuurlijk, metaforisch en metafysisch. In deze blog zet ik de evolutie van mijn relatie met de grond kort uiteen, en waarom ze blijvende rijkdom bezorgt.
Bij de uitgang van een supermarkt staat er af en toe een groepje mensen dat fondsen verzamelen of leden werft voor een goed doel. Wij kwamen bij het winkelen het team van Unicef tegen. In deze blog beschrijf ik hoe we daarmee omgaan, wat opvalt en hoe andere mensen reageren.
Tistje 