Aan autisme verwante persoonlijke bijdragen
Een volle dag duurt het om op de afspraak te zijn voor een consultatie bij een specialist … tijd genoeg om te observeren, om mensen te ontmoeten, om gebeurtenissen mee te maken. Een dag uit het leven van een ziekenhuisreiziger.
De reis begint. Zo heet dit beeld dat ik ergens vond op het internet. Het toont een jongen op een zolderkamer. Met warme trui en wandelschoenen. Geknield voor wat een magisch kader of een poort tot een andere wereld lijkt. In deze blog enkele observaties bij het beeld.
Morgen is Wereldknuffeldag. Erg veel belang hecht ik er niet aan, maar het is een mooie aanleiding om iets te schrijven over knuffelen, knuffels, lichamelijke toenadering, en bepaalde dingen die daarin belangrijk zijn voor mij. Zoals iemands aankleding, parfum, toenadering en vertrouwen.
Aardappelen spelen een belangrijke rol in mijn leven. Net als kijken naar kunst. In dit artikel vertrek ik van de Aardappelmand van Vincent van Gogh, op een tocht die me brengt langs mijn hekel aan aardappelen, (en alternatieven die ik heb), de moeite om ze te schillen en herinneringen aan mijn grootouders die wel nog aardappelen schilden én aten..
Een automatisch schrijven aan de hand van de beginzin : “Het is nooit echt duidelijk, en dat is het eigenlijk ook nooit geweest: menen ze dat nu of laten ze een ballonnetje op, om te zien hoe ik reageer”, met elementen van communicatie, denken en ervaren.
Mijn dagelijkse wandeling brengt me langs de Parkinson-weide, een stuk groen met bloemen met een bordje van de Parkinsonliga. Dit stuk gaat over wat ik daar zie en welke mensen met een of andere vorm van anders-zijn ik zoal ontmoet in de buurt van deze weide.
‘Stel dat ik een schilderij voor je zou willen/mogen maken, zou je dan speciale wensen hebben? Zou er iets of iemand moeten opstaan, heb je voorkeur voor een stijl of school, natuur of samenleving, een portret van mens of dier, van jezelf of iemand bijzonder?’ – het is een vraag die ik niet elke dag krijg, maar toch de moeite om er eens over na te denken en in deze blog er iets proberen over te schrijven.
Als ’t zomer is, ga ik voor een groot stuk in sluimerstand. Binnen en buiten is het dan te druk en te warm. Maar er is één ding dat ik wel doe: de opbergdozen sorteren, herinneringen ontmoeten, en ze soms verbranden in de vuurton. In de hoop er een streep onder te trekken.
Tistje 