
Zo is (mijn) leven … autisme en geluk
Een (zelf)motiverend tekstje geschreven, enkele jaren geleden, op een zonnige lentedag in het park, met zicht op de vijver, en in verbeelding een gevoel van geluk.
Een (zelf)motiverend tekstje geschreven, enkele jaren geleden, op een zonnige lentedag in het park, met zicht op de vijver, en in verbeelding een gevoel van geluk.
Kunnen mensen met autisme liegen? Of is het vooral overmatig gebruik van fantasie en zelfzuchtig? Of toch eerder verkeerde interpretatie en contextblindheid die onterecht liegen wordt genoemd? En wat over de maatschappelijke leugen? Tien jaar geleden schreef ik een blog over autisme en liegen, met een poll. Wat is er sindsdien mee gebeurd? Vandaag schrijf ik een vervolgblog, een actualisatie, een update
Elk einde van de maand schrijf ik een stukje rond eindes, zoals van een gewoonte, een gebeurtenis, een levensperiode, en hoe ik dat beleefde, onder andere vanuit mijn autisme. Deze eerste keer hou ik het algemeen, over wat eindes voor mij betekenen, voornamelijk hun onvoorstelbaarheid.
Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). Deze keer stel ik me de vraag of we elke dag moeten leven alsof het onze laatste is. De ondertitel is autisme en toekomst.
Wat als ik zou samen leven met een niet-autiste, met iemand zonder autisme ? Die vraag krijg ik wel eens, en deze keer van Jacqueline, vrouw met autisme die al tien jaar (gelukkig) samen leeft met een niet-autistische man (‘een echte vent’, zegt Jacqueline). In deze blog probeer ik een antwoord te formuleren op die vraag, voor zover ik me dat kan verbeelden natuurlijk.
Bij het televisieprogramma ‘Iedereen Beroemd’, de rubriek ‘Mijn straat’ waar ene Lidewij haar straat portretteert, dacht ik terug aan de opdracht die ik ooit kreeg om mijn straat te portretteren. En met welke taal – en anderen clichés dat gepaard ging.
De poster rond samen leven met autisme: naar een maatschappij van wederzijds begrip van de Vlaamse Vereniging Autisme
Zodra iets op me afkomt, een uitdaging of een taak, wil ik die terstond aanpakken. Het leven is immers tekort om veel stil te zitten, en ik wil geen kansen missen. Toch lijkt het vaak anders, dat ik eerder blijf zitten en niet verroer. Of op een moment een taak of uitdaging aanpak die niet logisch overkomt. Veel te vroeg of veel te laat in het gedacht van anderen. Processen in het verstand Zodra ik me bewust wordt van zo’n uitdaging, vinden er allerlei chemische reacties plaats in mijn verstand.… Read more Als een uitdaging zich aandient … →
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.