Evolueren van isolerend naar volwaardig en ‘volhoudbaar’ werk, dat is, in mijn boek ‘Autistisch gelukkig’, een van de speerpunten van leven met autisme. In deze blog staan een aantal reacties van lezers daarop, aangevuld met bedenkingen rond de studiedag rond ‘echt’ werk van de Vlaamse organisatie GRIP vzw die net op moment van schrijven hun uitnodiging stuurde.
Nummer 74 in de reeks 1000 vragen aan jezelf met vragen als Waar wil je leven in de toekomst? Wat zou er gebeuren mocht je niets meer doen? Waar blijf je het liefst plakken? Wat zou je kunnen doen om een klein begin te maken in de richting waar je heen wil? Welk beroep zou je graag eens voor een week willen proberen? Wat is jouw meest dierbare plekje? Als je alle tijd van de wereld had, wat zou je dan zeker willen doen? Stel, je kijkt over 20 terug op deze blog, wat zou je dan zien? Van welke gebeurtenis zou je graag getuige zijn? Wat is volgens jou de meest zinloze vraag?
Een reflectie en vrije vertaling van een recent artikel (5 september 2018) in de Amerikaanse krant the Wall Street Journal over een familiebedrijf rond routinematig werk opgericht voor een jongere broer met autisme, om hem een ‘zinvol leven’ te bezorgen.
Hanne Mareels, vrouw met autisme, over de verwachtingen van autisme en hoe zij ermee leert omgaan naarmate ze ouder wordt, in Het Laatste Nieuws van 24 juli 2018
Leesverslag van “De structuur van asfalt” van Hans Leduc (Uitgeverij De Brouwerij, 2018), een aangrijpend autobiografisch verhaal over Hans, een introverte man die zich elke dag na zijn werk als succesvol projectmanager van een bank terugtrekt in de veiligheid en de schijnbare idylle van zijn gezinsleven met zijn vrouw Sarah en zijn zoon Jasper.
Luke Jackson, volwassen man met autisme, in ‘Autism Works: a Guide to Succesful Employment across the Entire Spectrum’ van Adam Feinstein (Routledge, 2018) over werk zoeken als persoon met autisme, langs vaak ongewone wegen.
Silke is een vrouw met autisme. Een heel gewone, hoor, beklemtoont ze. In niets gelijk ik op figuren als Rain Man of Snow Cake, lacht ze. Je moet haar dus niet vragen in een oogopslag de inhoud van de suikerpot te berekenen of sneeuw te eten. Ze heeft evenmin superkrachten of piekvaardigheden. Silke is daarentegen een ‘gewone. 45-jarige alleenstaande deeltijds werkende vrouw met een peuter van drie. Niets ongewoon aan mijn leventje, vindt ze. Toch is het leven van Silke niet zo ‘gewoon’ als je zou denken. In deze blog maak ik een vrije vertaling van het mooie artikel over het leven van deze vrouw in het Duitse magazine Brigitte van deze maand.
Onlangs kwam ik te weten dat ik wat gelijkenissen vertoon met Elon Musk, volgens cafébazin Ingrid van De Stille Nachtegael ‘de zot die zijn Tesla-sportkar naar de zon stuurt’. Om welke gelijkenissen het gaat, hoe ik daartoe kwam, wat het verband is met autisme, en wat ik daar nu mee doe, dat komt u te weten in deze blog.
Tistje 