Onlangs verscheen in de krant De Standaard een respectvol en informatief interview van zanger Jasper Steverlinck over zijn zoon met autisme, die dermate beperkingen heeft dat thuisonderwijs de beste/enige oplossing bleek. In deze blog bespreek ik het interview vanuit mijn perspectief.
Fragment van schrijfster Patricia Robbins in Play fair with love (Hodder & Stoughton, 2015) over een vader die een gevoel van hopeloosheid heeft bij de herkenning en toekomst van zijn zoon met autisme.
Vrij vertaald uit ‘Komm lass uns reden’ van Katrin Hummel uit de Frankfurter Allgemeine van 8 november 2015 over een situatie tussen twee zussen waarbij de ene zus denkt de zoon van de andere zus een vorm van autisme heeft, maar deze laatste staat weigerachtig tegenover het advies van de ene zus om psychologische hulp te zoeken.
Fragment van Belinda Meulendijk uit Een veilig huis (Xander Uitgevers, 2015) over haar zoon Yoshi als bijrijder in de auto.
Als niemand het mij wilde of kon leren, moest ik het mezelf maar leren, dacht ik zo. Dus dat is precies wat ik deed. Ik leerde mezelf alles. Door mensen nauwgezet te observeren. Door veel te lezen. En vooral door te experimenteren. Beetje bij beetje ontwikkelde ik kneepjes en alternatieven om mijn tekortkomingen te overwinnen en mijn sterktes te exploiteren. Zo ging ik behoren tot de groep ‘mensen als ik’. Die hun plan leerden trekken. Tot het concept ‘mensen als ik’ een volledig nieuwe betekenis kreeg. Voorheen zou ik mezelf… Read more Een nieuw leven … →
Voorheen dacht ik er nooit aan, als kat, een dagboek bij te houden. Vier krachtige redenen overhaalden me toch te schrijven. Of beter, ze leidden ertoe dat mijn huisgenoten mijn secretariaat werden, mijn gedachten opvingen en ze deden landen op papier. Mijn eerste reden … wel dat is eigenlijk te egoïstisch om het hier al te vermelden, dat verklap ik wel aan het einde van mijn boek. Ten tweede, zijn de mensen waarmee ik mijn huis deel werkelijk gebeten met het lezen en spreken over autisme. De jongste zoon is… Read more Wat Dasha, de kat van Olga B., denkt over autisme →
Wat telt is dat ik geen dokter, psychiater, priester, leraar, specialist of op een of andere wijze erkend deskundige ben. Wat telt is dat ik mijn zoon met autisme al veertien jaar heb opgevoed. Zodoende denk ik iets te weten over het thema ‘assholes’. Lach maar. Wees in uw gat gebeten. Overstelp mij met uw haatmail. Het punt blijft dat mijn ervaring tot dusver is dat niet de handicap of het autisme het leven moeilijk maken, maar dat assholes het echte probleem zijn. Mijn favoriete soort klootzakken zijn de fotografen… Read more ‘Assholes!’ →
In zekere zin was ik ‘gelukkig’ toen ik 25 jaar geleden vernam dat mijn zoon autisme had. Dat ogenblik, na verschillende verkeerde diagnoses (waaronder ‘ernstige verstandelijke handicap’ en ‘schizofrenie’) met steeds het verdict ‘hij is een hopeloos geval’ en ‘er is absoluut niets wat u eraan kan doen’, op de dag dat me werd verteld (door een deskundige die eindelijk wel degelijk de kennis en de ervaring had) dat mijn zoon ‘klassiek autisme’ had, was een van de gelukkigste dagen van mijn leven. Het was niet omdat ik dacht dat… Read more Een naam om op zoek te gaan … →
Tistje 