Klara for Cult by Doro … impressie van een vrijdag
Een impressie van een doordeweekse vrijdagmorgen, met oortjes in en muziek op … volledig anekdotisch voor de verandering
Aan autisme verwante persoonlijke bijdragen
Een impressie van een doordeweekse vrijdagmorgen, met oortjes in en muziek op … volledig anekdotisch voor de verandering
Nummer 53 in de reeks 1000 vragen aan jezelf. Met vragen als : welke garanties heb je in je leven? Hoe gedraag je je als je zenuwachtig bent? Wat is de grootste flater die je hebt begaan? Zit je momenteel in een berg of een dal? Wat is er typisch Vlaams aan jou? Kloppen je gedachten altijd? Voel je je anders als je opgekleed bent? Ben je online anders dan in het echte leven? Hoeveel tijd breng je door in de keuken? Wat wil je zeker nog eens maken?
Marie (33) is Nederlandse psychologe en vraagt me via mail hoe ik als persoon met autisme sta tegenover de uitspraak dat mensen sterker worden door tegenslag. p de vraag of mensen met autisme er in het algemeen sterker door worden, kan ik natuurlijk geen antwoord geven, maar ik probeer wel om te verwoorden hoe het voor mezelf zit. Dus of tegenslag me sterker maakt en waarom (niet)?
Dubbel boekhouden is, op liefde ervaren na, het mooiste dat ik in mijn leven tot nu toe heb mogen leren. De Duitse schrijver Goethe noemde het ooit een van de beste uitvindingen van de menselijke geest, en een betrouwbare methode om de toename van geluk te meten. Misschien is dat wat overdreven, maar mensen zijn er in elk geval van doordrongen. In dit stuk ga ik in op een van mijn preoccupaties en passies, het dubbel boekhouden, en hoe ik dit ervaar in mijn leven.
Vlak voor ik naar de hogeschool vertrok, rond mijn negentiende, mocht ik deelnemen aan een interscolaire schrijfwedstrijd. In dit stuk vertel ik over mijn ervaringen daarbij, over het onderwerp (Fingerspitzengefühl) en hoe ik uiteindelijk verdienstelijk eindigde (zij het naast de hoofdprijs).
Als kind al overkwam het me wel eens dat ik me afvroeg hoe het zal aflopen, hoe de toekomst zou stoppen, en wat er daarna zou komen. Aanvankelijk was ik erg triest dat ik het niet zou meemaken. Na al die jaren denken heb ik daar een voorlopige theorie over, en ben ik ook enigszins over mijn verdriet (of ik maak me dat toch wijs).
Tijdens het wachten op een onderzoek medische beeldvorming, in wachtzone 7 – er zijn immers geen wachtzalen meer maar in elkaar overvloeiende zones – gebeurt teveel om op te noemen, maar toch doe ik een poging om een indruk te geven in dit stukje tekst.
Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). De publicatiedatum is deze maand een dag verschoven, mijn vriendin wou gisteren naar een Zweedse woonwarenhuis (bekend van het ontbrekende moertje en de gehaktballetjes) waarvan ik de naam niet vernoem. Deze keer stel ik me de vraag of we goed kunnen zijn zonder iets te doen.