Zoals elke dag, routinegetrouw, sta ik om acht uur acht op, om boodschappen te doen. Ook al is de lucht wat te grijs, het gezicht van de mensen te grauw, en de straat te vuil. Maar er moet brood in de kast, melk voor onze monden, en pizza, vers diepgevroren van de enige dokter die hier door de deur komt, op handen wordt gedragen, en later in een vloeiende beweging buiten glijdt.

Daarnaast, op speciaal verzoek, ook wasmiddel met ‘eclatant blanche’ erop. Reinigt hardnekkig, vernietigt alle vuil, reinigt zeven keer achtereen, … welke zieke geest zou er al die moordlustige leuzen toch verzinnen? Nog goed dat ik vrijgesteld ben om de was te doen, ik zou er gewetenswroeging van krijgen. Vooral niet te ethisch doen vandaag, vermaan ik mezelf. Pragmatisch blijven, anders krijg je vandaag weer niets gedaan. Anderen zwoegen zich te pletter voor mij, zien de hele dag af op het werk, verliezen ‘de mooiste tijd van hun leven’ … of zo beweren ze toch in de media. Om boodschappen gaan, dat moet mij toch lukken vandaag.

Onderweg heb ik mijn oortjes in en muziek opstaan. Mijn gsm staat op stil en het volume op 1. ‘Weer een leegloper die naar beatmuziek luistert’, snuift een verlepte vijftiger die mij voorbij strompelt. Vast op weg naar de bruine kroeg niet ver van waar ik woon. Gelukkig waait een inspirerend positieve wind mijn oorschelp binnen, daar ben ik Bart Stouten en zijn prozaïsche intermezzo’s dankbaar voor. Ze vormen het tegengewicht van het klagerige gezang van een supermarktcultuur. Op het ritme van de sonate, het adagio en de rondo van het moment neurie ik mij verder. Langs de rekken, voorbij de kassa, terug op weg naar mijn thuis.