“Het gebeurt regelmatig bij mijn man en ik dat hij, autistisch, mij aanport, en, vaak veel te luid, zegt dat de persoon die we net spraken, of net voorbij gewandeld zijn, hoogstwaarschijnlijk autistisch is. Als mensen hem vragen of ze autistisch zijn, antwoordt hij dan ook nog eerlijk. Wat dan wel eens tot onaangename situaties leidt.”, schrijft Adelise (33), lezeres van mijn blog en enthousiast over mijn boek ‘Autistisch Gelukkig: positief leven met autisme’. “Ik zou wel eens willen weten of dat echt bestaat, die aanleg bij bepaalde mensen, met of zonder autisme, om bij mensen die ze nog niet eerder hebben gezien of gesproken autisme te herkennen. Kan het kloppen dat mijn man dan zegt ‘dat is een van ons’? Kortom, bestaat er zoiets als een autisme-radar, zoals er wel eens wordt beweerd dat er een ‘gay-dar’ bestaat?'” In deze blog probeer ik op deze vraag een genuanceerd, persoonlijk antwoord te schrijven vanuit mijn eigen ervaringen en kennis.
Verslag van het derde symposium rond ‘een volwassen kijk op autisme’, met bijdragen rond ouder worden met autisme, diagnostiek in functie van bestaanskwaliteit en autisme als tekst, op 4 oktober 2018 georganiseerd door the Autism Ethics Network.
‘Dat zelf diagnosticeren, zullen we dat gewoon laten?’ Martha, een vrouw met ADHD, van Martha in Wonderland, vraagt het zich af in haar meest recente blog. De aanleiding is dat ze merkt dat mensen aanvankelijk niet verbaasd zijn als ze over haar ADHD spreekt, maar dan vragen of ze ook ‘echt’ gediagnosticeerd is. In deze blog geef ik mijn mening weer over deze stelling.
Elke vierde van de maand schrijf ik over een preoccupatie of passie. Deze keer gaat het over mijn voorliefde voor boeken en wat ik ermee doe zoals verzamelen, classificeren, verzorgen en ontsluiten.
Een reactie op het opinieartikel van ene Izz ad-Din Ruhulessin (een nobele onbekende voor mij) dat gaat over wat hij neurodiversiteit en autisme noemt. In deze blog vanuit mijn eigen persoonlijke ervaringen (die uiteraard zijn wat we zijn) een poging om wat nuance aan te brengen.
Sylvia Witteman, Columniste in de Volkskrant, schrijft vandaag een column over hoe ze zichzelf herkent als Asperger, maar toch niet ingaat op de roep om op zoek te gaan naar een diagnose. In deze blog steun ik haar daarin, omdat die term maar een element is in de weg naar een oplossing.
Een persoonlijke bespreking van het programma ‘Het is hier autistisch’, dat loopt op NPO 3, donderdagavond om 21h05. Waarbij ik ook blogs van andere mensen met autisme betrek, en de beeldvorming van autisme zowel als de mindere kanten van dit programma probeer aan te kaarten.
Soaps inspireren mensen soms … tot discussies op fora, tot het herkennen van autisme in bepaalde personages, en tot het uiten van soms kwetsende woorden. Ze vergeten wel eens dat het fictieve personages zijn, en dat mensen met autisme ook mensen zijn. In deze blog ga ik daar dieper op in.
