Als ik op een zonnige terrasje, op het openbaar vervoer, bij de kapper of elders over autisme hoor praten, lijkt het of iedereen zijn of haar pedagogisch diploma van de Google Universiteit of van sociale media heeft. Sociale media lijken dan ook een ontmoetingsplaats rond autisme te zijn/worden. In deze blog vraag ik me af welke gevolgen dat heeft, zowel voor de informatie als voor de gebruikers.
Van Louise, een natuurarts, kreeg ik de vraag hoe ik sta ‘tegenover de inwerking van astrologische kracht op een autistische handicap’. In deze blog probeer ik daar vanuit eigen ervaring en zo genuanceerd mogelijk op te antwoorden.
Of autisme volgens mij een handicap en/of een gave is, en wat ik daarvan vind, wil Heide(linde), studente pedagogie, weten. ‘We hebben in onze opleiding voor een paper een aantal ‘straffe stellingen’ voorgeschoteld gekregen. Die moeten we dan voorleggen aan kritische mensen met autisme voorleggen. Op basis van wat daaruit komt moeten we dan reflecteren en een paper schrijven. Zou jij zo vriendelijk willen zijn om mij daarbij te helpen?’. In deze blog probeer ik daarop een genuanceerd antwoord te schrijven.
Wat zou ik mensen met verdriet of lijden op of naast sociale media kunnen wensen, anders dan sterkte? Wat ik tegenover al dat verdriet, die ellende en dat onrecht kan plaatsen, is voor mij steeds vaker een raadsel. Er niet op letten, het sceptisch benaderen of hen erop wijzen dat ze niets tekort hebben en zelfs dankbaar moeten zijn, dat kan ik gewoonweg niet. Ik mag dan wel verlegen, discreet, weinig spraakzaam of cocooning zijn, maar allerminst ongevoelig of maatschappelijk onverschillig.
Naar aanleiding van 40 jaar Nederlandse Vereniging Autisme heeft de NVA een portrettenreeks besteld bij fotograaf Bianca Toeps. van mensen die in de Nederlandse autismegemeenschap een steentje hebben bijgedragen. Uit de bijhorende tekst heb ik hiernavolgende drieëndertig ideeën over autisme in heden en toekomst gedistilleerd.
Vrouw met autisme in ‘Speaking for Ourselves: Conversations on Life, Music and Autism’ van Michael B. Bakan (Oxford University Press, 2018) over haar idee over de voeling of het bewustzijn voor autistisch (mee)denken die bij hulpverleners zou moeten aanwezig zijn.
Geloof je in autisme? Het wordt me wel eens gevraagd. In deze blog ga ik in op deze vraag, vanuit de basisidee dat ik een geus ben als het op geloven aan komt. Anders dan de sektarisch aangelegde mensen waar ik wel eens mee in contact kom, aan wie ik autisme moeilijk uitgelegd krijg.
‘Onlangs las ik met veel interesse uw artikel rond autisme en vertrouwen’, schrijft Barbara (44), lezeres van deze blog. “Ik was op zoek naar wat een vertrouwenspersoon kan betekenen voor mensen met autisme. Als beroepskracht kom ik veel in contact met ombudsdiensten, partners, ouders, familie, vrienden en persoonlijk assistenten die iemand met autisme bijstaan. Ik vroeg me af hoe u een vertrouwenspersoon zou omschrijven, en of een van die mensen die ik noemde daarvoor in aanmerking zouden kunnen komen. Misschien is dat een idee om eens op uw fascinerende blog te schrijven?”
Tistje 