Dat sociale – en zelfmedia een goed nieuwsshow zouden zijn, geloof ik steeds minder. Integendeel, ik zie net veel uitingen van verdriet of variaties van wat er niet goed gaat. Natuurlijk lees ik ook uitingen van mensen die hun uiterste best doen te doen uitschijnen dat er niets aan de hand is. Die zullen er altijd zijn. Net zoals degenen die de reden van hun verdriet of ontgoocheling of frustraties bij een ander leggen. .

Wat ik tegenover al dat verdriet, die ellende en dat onrecht kan plaatsen, is voor mij steeds vaker een raadsel. Er niet op letten, het skeptisch benaderen of hen erop wijzen dat ze niets tekort hebben en zelfs dankbaar moeten zijn, dat kan ik gewoonweg niet. Ik mag dan wel verlegen, discreet, weinig spraakzaam of cocooning zijn, maar allerminst ongevoelig of maatschappelijk onverschillig. .

Sommige mensen in mijn omgeving zeggen wel eens dat dit een teken is dat ik maar ‘licht autistisch’ ben. Autisten zouden namelijk alleen maar hun eigen leventje leven en op alles wat dit enigszins stoort morrend, het hyperformeel, ja zelfs intellectualistisch benaderen of ongepast koel reageren. Ze bestaan, die mensen die erin lijken te slagen onverstoorbaar te blijven focusen op wat ze in gedachten hebben. .

In de weinige contacten die ik heb met de restgroep, degenen die geen sociale media hebben, heb ik meestal dezelfde ervaring. Ze zien er vaak doodvermoeid, depressief, intriest en overwerkt uit. Kortom, ik heb met hen te doen. Alleen weet ik niet goed wat ik kan doen. In gedachten heb ik meerdere scenario’s maar telkens vraag ik me af of het wel passend zou zijn wat ik wil doen. Er zijn duizend-en-een manieren om iemandd te troosten, maar geen een lijkt op dat moment te passen. Tot diep in de nacht overloop ik ze, … en zie me telkens afgaan als een gieter. .

Nochthans krijg ik regelmatig een berichtje van iemand die in veel of heel weinig woorden schrijft dat ik hem of haar ‘erdoor’ help. Daarnaast schrijven mensen die ik volg, omdat vriendschap voor mij onvatbaar is, dat ze vooral van mensen op sociale – en zelfmedia steun ervaren in moeilijke tijden. Hoewel het natuurlijk best kan zijn, dat ik gewoon mensen volg die buitengewoon openhartig, empathisch en niet verdrietschuw zijn. Roeptoeters, brulboeien, makelaars in haat en herrie, politici en promotiepieten van bedenkelijk allooi en andere triestigaards plaats ik dan ook meteen op mijn intussen ellenlange lijst van geblokkeerde accounts. Die ‘zwarte lijst’ is intussen zo lang dat het een mooie staalkaart van de lobbyindustrie is geworden. .

Wat kan ik mensen die afzien, die pijn, verdriet of ander lijden ervaren, dus wensen? Vertellen over het deel dat mij toekomt, vind ik maar dunnetjes. Daarmee zou ik in de val trappen van de vergelijking. Er gewoon zijn is natuurlijk ideaal, maar ik ben maar een beperkte tijd online, en wil niet de verwachting scheppen dat ik er altijd ben. Mensen die me zeggen dat ik weet dat ze er altijd zullen voor mij en ik hen altijd mag contacteren of ‘lastig vallen’ als er ‘iets’ is, weten volgens mij niet wat ze zich op de hals halen. Of ze zijn niet ernstig, of ze hebben een vorm van het syndroom van nightingale. Ik zou dat zelf nooit kunnen waarmaken. .

Ik zou deze mensen sterkte kunnen wensen, moed of doorzettingsvermogen, liefde of energie, maar dat wil ik net niet. Omdat sterkte voor mij eerder wrang klink. Het doet mij eerder doet denken aan op je tanden bijten, niets laten merken en tranen verpinken dan aan iets bewonderenswaardig. .

Er kunnen goeie redenen zijn om je op die wijze sterk te houden, bijvoorbeeld om niet het prooi te zijn van emotionele aasgieren, maar als ik iets zou mogen wensen, is het veeleer dat iemand zulke mensen niet tegenkomt, en in een omgeving leeft waar zo’n angst niet hoeft. Dat ze de moed hebben om af hun emoties en gedachten los te laten en de vrije loop te laten gaan. Ook al past dat misschien niet bij verwachtingen die anderen van hen hebben met mogelijks gezichtsverlies als gevolg. .

Ik zou die mensen vooral een veilige, vertrouwensvolle omgeving wensen, en de kracht om kwetsbaarheid te kunnen tonen in alle mogelijke betekenissen. Dat ze van hun hart geen moordkuil hoeven te maken, geen bolwerk van verbetenheid dat bevriest en uiteindelijk ten onder gaat aan koudvuur en zure verbittering. Ja, ik wens al die verdrietige, teleurgestelde, misverstane, verontwaardigde, lijdende mensen een gloeiend klompje echte liefde binnenin en een goed werkende ventilatieklep om kramp, tranen en woede creatief en doelmatig te kunnen uiten. .